Η δημοσιογραφία και ο Payrollισμός στην Ελλάδα

Ξέρω το κείμενο δεν έχει σχέση με Ολυμπιακό, αλλά ήθελα να το γράψω μπας και καταλάβουν τίποτα μερικοί που δεν χαμπαριάζουν ακόμη.

Η δημοσιογραφία είναι ένα επάγγελμα όπου αυτοί που το κάνουν από μόνοι τους το βάφτισαν λειτούργημα. Ίσως νομίζουν ότι αυτό τους ανεβάζει επίπεδο ή τους κάνει κάποιους. Λειτούργημα για εμένα είναι η ιατρική που σώζει ζωές και όχι η δημοσιογραφία που ο λόγος ύπαρξης της είναι να μεταφέρει γεγονότα όπως είναι, όταν εμείς δεν είμαστε εκεί.

Το ότι με τα χρόνια έχουν πάρει δύναμη από διαφόρους παράγοντες και μπορούν να πείθουν τις απαίδευτες μάζες την έχουν φτάσει να είναι μια μορφή εξουσίας. Οι άνθρωποι προχώρησαν τα απλά ρεπορτάζ που είναι η καταγραφή ενός γεγονότος και άρχισαν μέσω αρθρογραφίας να χτίζουν μύθους γύρω τους. Για να φτάσουμε σήμερα τα τελευταία χρόνια και να έχουμε ολόκληρα οικοδομήματα payroll για να κάνουν δουλειές ανωτέρων τους. Δουλειές βασικά αυτών που τους πληρώνουν.

Όταν δηλαδή φωνάζεις για την ελευθερία του τύπου, αλλά από την άλλη πληρώνεσαι για να περνάς γραμμή αυτό πως το λες; Payrollισμό ή σκλαβιά;

Στα 18 μου τελείωσα το λύκειο με 19,3 και ενώ δούλευα ταυτόχρονα είπα να πάω σε μια σχολή δημοσιογραφίας όπου το 1999 ήταν και της μόδας. Από μικρός μου άρεσε και ήμουνα με μια τσάντα και ένα μικρόφωνο να κάνω ότι και καλά παίρνω συνεντεύξεις. Έφτιαχνα εφημεριδάκια στο δημοτικό και εκτός σχολείου. Παρόλα αυτά στην έκθεση ήμουν σκοτάδι και είχα χαμηλούς βαθμούς. Έτσι λοιπόν έπεισα τους γονείς μου αντί για να πάω σε ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας που είχα επιλέξει γιατί αυτό που άρεσε, να δοκιμάσω σε κάτι που μου άρεσε από μικρός.

Πήγα και είμαι τυχερός που είχα καθηγητές – δημοσιογράφους κάποια μεγάλα ονόματα. Τελείωσα στα 2 χρόνια, πήρα ότι μπορούσα και τελικά συνέχισα να κάνω τη δουλειά που κάνω και σήμερα, ευτυχώς όχι τη δημοσιογραφία.

Τι κατάλαβα αυτά τα δύο χρόνια, πολλά που μερικά όλοι λίγο πολύ τα γνωρίζουμε αλλά κάνουν τζιζ.

Για να ξέρετε εκεί έξω σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, ραδιόφωνο γενικά σε media γράφει κόσμος που έχει αυτοχαρακτηριστεί δημοσιογράφος χωρίς όμως να έχει τελειώσει κάποια σχολή, χωρίς να έχει ένα χαρτί κάτι. Πολύ απλά παλιά πήγαινες από την καύλα σου και μόνο σε μια εφημερίδα, σε έβαζαν να γράφεις φαρμακεία, ή έπαιρνες κανένα τηλέφωνο στην επαρχία για να γράψεις το αποτέλεσμα κάποιου αγώνα. Δίπλα σε άλλους πιο παλιούς δημοσιογράφους μάθαινες. Τι κέρδιζες; Τίποτα, απλά έμπαινες τσάμπα σε γήπεδα και ήλπιζες κάποτε μετά από 1-2 χρόνια να πάρεις ένα χαρτζιλίκι για τον κόπο σου. Ναι όσο και να σας κάνει περίεργο εννοείτε δεν έπαιρνες λεφτά για το όλο τρέξιμο, είπαμε πρέπει να το έχεις καύλα. Έτσι μερικοί δημοσιογράφοι σήμερα ξεκίνησαν και ας μην ήξεραν ούτε ορθογραφία.

Με τον καιρό ο καθένας έκανε τα κουμάντα του. Αναλόγως τι ομάδα υποστηρίζει, μπορούσε να πάρει μια κατεύθυνση να ψαχτεί, να γλείψει να χωθεί κάπου. Άλλοι που σκάμπαζαν πιο πολλά διάβαζαν και απέκτησαν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ξέρουν πια μέρα έβαλε το 1^ο γκολ ο Ζιοβάνι και εναντίων ποιάς ομάδας, φυσικά αυτές οι γνώσεις δεν σε κάνουν δημοσιογράφο, αλλά σου δίνουν μια παραπάνω ευκαιρία εάν παίξεις σε κανένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Ο κόσμος όμως δεν τον νοιάζει, του πετάς 2-3 τέτοια και νομίζει ότι έχει απέναντι του επιστήμονα της NASA, ας είναι ο γραπτός του λόγος για τα σκουπίδια.

Άλλοι είχαν τα κονέ και χώθηκαν σε δημόσια media, ή σε άλλα που τους έχωσαν πολιτικοί, ή μπορεί να μπήκαν σε γραφεία τύπου. Γενικά τα γραφεία τύπου είναι και τι πουλάς, πως το πουλάς τι πορεία έχεις κάνει. Εκεί όμως έχουμε τη δημοσιογραφία που θέλει η κάθε ομάδα, πολιτικός, κόμμα κτλ να περάσει γραμμή.

Σε ότι έχει να κάνει με ομάδες υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι που ναι μεν γράφουν γενικά ή για κάποια ομάδα συγκεκριμένα, αλλά για να έχουν τις πιο “ζουμερές” πληροφορίες, μεταγραφές κτλ, πρέπει να περνάνε και τη γραμμή της εκάστοτε διοίκησης. Τι όχι;

Υπάρχει λοιπόν ένα τεράστιο ποσοστό που αλλιώς ξεκίνησε και με ένα απολυτήριο λυκείου σήμερα έχουν μια, ίσως δύο και τρείς θέσεις στα media. Δεν τους αδικώ όπως μπορεί ο καθένας. Το θέμα είμαστε εμείς οι αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές.

Υπάρχει μια άλλη κατηγορία όπου αυτοί που γράφουν ήθελαν να είναι προπονητές ή παίκτες. Ο Θεός δεν τους έδωσε το χάρισμα οπότε μέσα από τα γραφόμενα τους θέλουν να κάνουν διοίκηση, προπονητική και γενικά να έχουν μια συμμετοχή στην ομάδα, για να πάρουν κανένα εύσημο στις νίκες ότι βοήθησαν μέσα από τα κείμενα τους, ή να κάνουν εύκολη κριτική στις αποτυχίες και να λένε, ότι εμείς τα γράφαμε εδώ πέρα.

Το θέμα είναι ότι αυτή η γενιά που τα τελευταία χρόνια έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα έχουν χωρίσει και τον λαό με τα γραφόμενα τους, αφού τους διαβάζουν και ακολουθούν πιστά με κλειστά μάτια. Έχουμε φτάσει οι δημοσιογράφοι να έχουν ορκισμένους οπαδούς. Οι πιο πολλοί μάλιστα είναι τυχεροί γιατί τηλεόραση και ραδιόφωνο έχουν ανώτερη δυναμική από τον γραπτό λόγο. Στον γραπτό λόγο όμως μετράνε τα @@ του κάθε δημοσιογράφου.

Έτσι σήμερα έχουμε τα payroll. Τα payroll είναι κάποιοι, δημοσιογράφοι και μη όπου πάνε τις μάζες όπου θέλουν για τους δικούς τους σκοπούς. Τα social media και το internet γενικά έχουν “σκοτώσει” τη γνήσια δημοσιογραφία και τον γραπτό λόγο. Έχεις σε λίγα λεπτά πληροφορία και εικόνα. Η εικόνα μπορεί να σου περάσει πολύ εύκολα ότι δεν περνάει ο γραπτός λόγος που πρέπει να σπαταλήσεις ώρα για να τον διαβάσεις. Όταν λοιπόν έχεις έναν τέτοιο βομβαρδισμό από πληροφορία, το μάτι πιάνει ένα 10% από ότι σαβούρα σου έχουν πασάρει. Καλώς ή κακώς πιάνει τη σαβούρα και όχι ότι αξίζει. Πολλές φορές θα το δείτε και μόνοι σας τα κατεβάζετε αμάσητα. Ρίχτε μια ματιά σε κάτι copy/paste status στο fb που γράφουν μαλακίες αλλά ο κόσμος δεν μπαίνει στον κόπο καν να διαβάσει αυτό που ο ίδιος διαδίδει! Θα θυμάστε στο facebook κάτι status για ότι θα γίνει συνδρομητικό και για κάτι κάγκελα που έλεγε μέσα, λόγω κακής μετάφρασης. Παρόλα αυτά τα πρόβατα εκεί copy/paste μην χάσουμε το τσάμπα και την ελευθερία μας.

Για το facebook να κάνω μια παρένθεση γιατί έχει πλάκα. Φωνάζουν όλοι για τα προσωπικά τους δεδομένα και είναι οι ίδιοι που κάνουν τσεκ ιν μέχρι το χέσιμο τους…

Να γυρίσω πάλι στα προηγούμενα περί δημοσιογραφίας. Σας είπα ότι το βασικό είναι να κάνεις το ρεπορτάζ. Δηλαδή να μεταφέρεις ένα γεγονός, που έγινε, γιατί, πως κτλ. Αυτό απλά και ξερά. Τώρα όλα τα άλλα είναι σάλτσες. Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο που έχει πλάκα. Θέλεις να “πουλάς” δημοσιογραφία να λες αλήθειες φυσικά στον κόσμο, αλλά από την άλλη δεν θέλεις. Είχαμε μια περίοδο έναν καλεσμένο από κάποιο άθλημα, και ορθά κοφτά από πριν ξέκοψαν μην ρωτήσουμε για ντόπα. Γενικά κάτι τέτοιες ερωτήσεις ή άλλες τέτοιου μεγέθους στα ίσα σε αθλητές, προπονητές κτλ κάνουν τζίζ. Εκτός όταν έχεις πάρει γραμμή ότι πρέπει να στοχοποιήσεις κάποιους βλέπε Κεντέρη… τι κάνω λάθος;

Η πλάκα είναι ειδικά σε Ολυμπιακούς αγώνες ότι κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, αλλά εντάξει όλα καλά.

Σήμερα πραγματική δημοσιογραφία δεν υπάρχει! Εάν υπάρχει είναι σε μικρά media κάποιας πόλης που απλώς γράφουν θεματάκια. Οι δημοσιογράφοι σήμερα έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα και αναλόγως το αφεντικό τους γράφουν και περνάνε γραμμές. Ο κόσμος στην Ελλάδα είναι σε τραγικό επίπεδο απαίδευτος και ημιμαθής οπότε περνάνε και πιο εύκολα ότι θέλουν. Μέσω εκπομπών που δίνουν βήμα έχω ακούσει τα αίσχη από ακροατές και οι εκάστοτε παραγωγή αντί να τους πουν την αλήθεια που πρέπει ή είναι και οι ίδιοι άσχετοι και δεν έχουν γνώση (πολύ πιθανό) ή εάν τους το πουν θα χάσουν τον πελάτη τους. Πάνω σε αυτές τις γραμμές ο κόσμος επίσης έχει χωριστεί σε στρατόπεδα και δεν μιλάω μόνο για αθλητικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτικό στην καθημερινότητα μας. Ο καθένας που δεν έχει κάνει το βασικό, να σκεφτεί, κατεβάζει αμάσητο ότι του δίνει ο “αγαπημένος “ του (γιατί του τα λέει ωραία και συμφωνεί), και συνεχίζει την γραμμή αυτή σε συζητήσεις με άλλους γύρω του.

Τα payroll και τα troll είναι πολλά εκεί έξω και ένα μεγάλο ποσοστό είναι άνθρωποι που δεν έχουν απαιτούμενη γνώση και λαϊκίζουν. Δίνουν αυτό το “αίμα” που ζητά ο αιμοδιψής λαός. Το να κατακρίνουμε τους πάντες είναι ωραίο και εύκολο σπορ, η αυτοκριτική είναι δύσκολη γιατί πρέπει να βάλουμε μόνοι μας το αγγούρι στον κώλο μας.

Βασικό είναι σήμερα ότι διαβάζουμε, βλέπουμε, ακούμε, πρώτα να το αξιολογούμε! Να μπαίνουμε στη θέση αυτού που το έγραψε και να λέμε το γιατί. Τότε θα έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα για την κάθε άποψη. Η μαγκιά είναι να βλέπεις αν όχι πίσω από τις λέξεις, τουλάχιστον λίγο πιο πέρα από την είδηση. Τα media για να πάρουν κλικ (κακά τα ψέματα μόνο το internet υπάρχει σε αυτά), ότι σαβούρα θέλεις βάζουν. Από ψηφοφορίες έτσι για τον τζέρτζελο μέχρι και ψεύτικες ειδήσεις ή πληροφορίες – τυράκι για να δουν αντιδράσεις.

Εμείς είμαστε έτοιμοι για το ξεσκαρτάρισμα; Μπορούμε επιτέλους να δούμε κάποια πράγματα πιο ψυχρά και όπως είναι ή θα γινόμαστε τα φερέφωνα της κάθε άποψης του “αγαπημένου” μας δημοσιογράφου και συνεχιστές της δικής τους άποψης επειδή μόνο και μόνο συμφωνούμε.

Θα το κλείσω εδώ. Δημοσιογράφος δεν είμαι, στο RedView.gr κάνω την καύλα μου και μόνο για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ που με κάνει και δακρύζω! Δεν λέω σε κανένα να υιοθετεί ότι γράφω παρά να μπει σε ένα τριπάκι να σκεφτεί κάποια πράγματα παραπάνω. Να σκεφτεί πέρα από το κουτί και το καλούπι που τον έχουν βάλει σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό δημοσιογράφων εκεί έξω.

ΥΓ1: Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Έχω φίλους και γνωστούς που γράφουν πολύ καλά και από  μόνοι τους. Μιλάω για ένα μεγάλο ποσοστό που γνωρίζω και επιτρέψτε μου έχω γνώμη για αυτούς.