1-0 με Κίμκι στο ξεκίνημα, αλλά χαμηλά οι τόνοι

Sorry για το timing που γράφω αλλά τον τελευταίο καιρό έχω διάφορα τρεξίματα προσωπικά και επαγγελματικά. Στην τελική το έχω γράψει ότι την καύλα μου κάνω και δεν είμαι δημοσιογράφος, όταν έχω κάτι να γράψω το κάνω. Δεν είμαι από αυτούς όπως σώνει και καλά πρέπει να γράφω κάθε μέρα για να με έχει το Google στις αναζητήσεις.

Τέσπα με αυτά πάμε στα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Πρώτο κείμενο για τη νέα σεζόν – Μαραθώνιο στη Euroleague και η ομάδα μπήκε με το δεξί, κάτι που πολλοί δεν το περίμεναν, ούτε και εγώ. Καλώς ή κακώς η ομάδα είναι νέα και δεν περίμενα στον πρώτο αγώνα και σε δύσκολη έδρα να δείξει τέτοιο πρόσωπο.

Κι όμως μπήκε στο παρκέ, στην αρχή είχε την αναμενόμενη πίεση αλλά μετά ισορρόπησε και πάτησε γκάζι μέχρι τέλους. Έκανε ένα μεγάλο διπλό σε μια έδρα όπου δεν θα περάσουν πολλοί. Το καλό της υπόθεσης είναι πως όταν κάνεις τέτοια διπλά αυτόματα είναι σαν μικρό bonus εάν σε κάποια κακή βραδιά κάνεις εντός έδρας ήττα αυτή να σβήσει που λέμε. Τέτοιο διπλό είναι, αλλά παραμένει μια νίκη και 1-0. Είτε με 1 είτε με 100 πόντους διαφορά, είτε με καλό είτε με κακό μπάσκετ οι νίκες μετράνε, σε ένα τουρνουά μακρύ σε διάρκεια και επίπονο με τα πολλά ταξίδια.

Στα του παιχνιδιού. Σίγουρα είδαμε άλλον Ολυμπιακό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει, με διαρκή κίνηση και γρήγορες επιθέσεις. Δεν θα κάτσω να γράψω ανάλυση στο παιχνίδι ή αυτά που έχουν συνηθίσει όλοι να γράφουν βάζοντας δίπλα και το όνομα του Μπλάτ, γιατί αρχίζει και κουράζει. Ειλικρινά έχω βαρεθεί το γρήγορο μπάσκετ του Μπλάτ, η επίθεση του Μπλάτ, η άμυνες του Μπλάτ, τα plays του Μπλάτ, τα time out του Μπλάτ, γενικά τα πάντα τα βάζουν με την κατάληξη Μπλάτ. Sorry αλλά από ένα σημείο και μετά καταντάει γραφικό. Το οτι επειδή βλέπουμε κάποια πράγματα που κάνουν και άλλοι για πρώτη φορά, δεν υπάρχει λόγος να τα βαφτίζουμε κι ολας. Μπάσκετ παίζουν όλοι τους.

Ναι έχουμε έναν προπονητή από το πάνω ράφι και έναν από τους καλύτερους, από την κλειστή ομάδα με καλούς προπονητές, ναι έχει άλλες ιδέες και τακτικές αλλά εντάξει μπάσκετ παίζει όχι τίποτα αστροφυσικά. Το ότι έχει φέρει μια άλλη φιλοσοφία από αυτή που είχε χρόνια η ομάδα δεν σημαίνει ότι όλα τα έχει εφεύρει ο Μπλάτ. Εκεί να coolάρουμε λίγο γιατί στην Ελλάδα ζούμε και γνωρίζουμε όλοι ότι σε δύσκολες καταστάσεις κάποιοι θα βρεθούν να πουν ή να γράψουν, εντάξει μωρέ ποιος Μπλάτ τώρα… τι δεν το πιστεύεται;

Είδαμε λοιπόν ένα διαφορετικό μπάσκετ επιθετικά σίγουρα αλλά αμυντικά είδα τον Ολυμπιακό που γνωρίζω. Αυτόν που πολεμάει και τα δίνει όλα πίσω για να δώσει ενέργεια μπροστά. Sorry αλλά η άμυνα είναι έργο χρόνων από εποχές Ίβκοβιτς στον Ολυμπιακό. Από εκεί είναι το DNA της άμυνας και κρατάει μέχρι σήμερα. Ο κορμός των Ελλήνων με τις προσθήκες φτιάχνουν το γνωστό τοίχος που μας ξέρει όλη η Ευρώπη ως την πιο δυσκολοκτάβλητη ομάδα. Όταν δε οι απέναντι είναι ομάδα που έχουν έχουν ένα τύπο να παίρνει τις επιθέσεις τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.

Θα μου πει κάποιος ότι άλλα χρόνια εκεί τρώγαμε εμείς τις 20άρες. Δεν θα διαφωνήσω αλλά και αυτοί φέτος είναι επίσης διαφορετική ομάδα. Αλλαγές ξένων και ο Μπαρτζώκας έχει δύσκολο έργο για να ετοιμάσει αυτό το σύνολο, πρόβλημα τους βέβαια.

Για εμάς super έκπληξη ήταν ο Βεζένκοφ. Το παιδί είναι παράδειγμα προς μίμηση για ΟΛΟΥΣ τους ΕΛΛΗΝΕΣ αθλητές ομαδικών σπορ. Έκανε το απλό και αυτονόητο, έκατσε και δούλεψε! Αυτό που δεν κάνουν άλλοι και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ναι μεν ο Θεός δίνει κάποιο χάρισμα, κάποιο ταλέντο αλλά θέλει δουλειά για να γίνεις καλύτερος. Ο Βεζένκοφ έκατσε και δούλεψε, κατέβασε κεφάλι, έστρωσε κώλο που λέμε και στο πρόσωπο του βλέπω τη συνέχεια του Πρίντεζη όταν με το καλό σταματήσει. Αθλητικός με καλά πατήματα και καμία σχέση με την εικόνα που είχαμε στον Άρη ή στην Μπαρτσελόνα. Είναι τυχερός που πάνω σε αυτή την αλλαγή του έχει για προπονητή τον Μπλάτ όπου μπορεί να τον εκτοξεύσει πιστεύω. Οπότε ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παπαπέτρου που έφυγε, γιατί η δική του φυγή έκανε την ομάδα να θέλει Έλληνα παίκτη ως εξισορρόπηση στο ρόστερ. Είναι αυτό που είχα γράψει πριν καιρό ότι στο μπάσκετ είναι θέμα timing πολλά πράγματα, για να σου κάτσει μια καλή μεταγραφή, μια αλλαγή, ένας προπονητής.

Ο Μπλάτ στον συγκεκριμένο αγώνα ναι μεν μοίρασε χρόνο αλλά με 10,5 παίκτες έπαιξε. Το μισό είναι ο Τουπάν όπου πήρε 5 λεπτά συμμετοχής. Στην Ευρώπη πάνω κάτω έτσι θα πάμε, 10-11 παίκτες θα τραβήξουν το λούκι. Εδώ υπάρχει ένα καλό και ένα κακό. Το κακό είναι ότι δεν είμαστε τόσο γεμάτοι όσο γράφουν πολλοί και σίγουρα δεν μπορούμε να συγκριθούμε με ομάδες όπως η Ρεάλ όπου ο 15ος παίκτης σε άλλες ομάδες θα ήταν βασικός. Το καλό είναι ότι αυτοί οι 10-11 είναι ισάξιοι οπότε δεν βλέπω διαφορά στο παιχνίδι μέσα. Βγαίνει Πρίντεζης μπαίνει Βεζένκοφ και βλέπεις τα ίδια πράγματα να σου δίνει, βγαίνει Σπανούλης μπαίνει Στρέλιενκς και σου βαράει από μακριά, βγαίνει Παπανικολάου μπαίνει Τουπάν και βγάζει ίδια ενέργεια. Αυτό ναι παλιά δεν το είχαμε αφού η λογική ήταν να έχουμε καλούς Έλληνες και να τους συμπληρώνουν οι ξένοι. Τώρα έχουμε μια ισορροπία και είναι ισάξιοι όλοι τους.

Σίγουρα στην Α1 θα πάρουν χρόνο όλοι και θα προστατευτούν οι πιο καταπονημένοι, και ορθώς. Σε μια Α1 που φέτος θα είναι πιο δύσκολη γιατί σε έδρες όπως το ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, σε Προμηθέα, Κύμη, Κολοσσό θα περνάμε δύσκολα. Δεν με χαλάει γιατί καλό είναι να υπάρχουν τόσο δυνατές προπονήσεις, σε κάνουν καλύτερο. Αν και προσωπικά είμαι κατά τις Α1 και των εθνικών λιγκών.

Με το δεξί λοιπόν και 1-0. Τα μυαλά δεν πρέπει να παίρνουν αέρα γιατί έχουμε δρόμο ακόμα. Μια νίκη είναι για το 1-0 στο σύνολο και τίποτα παραπάνω. Ούτε F4 πήγαμε, ούτε κούπα σηκώσαμε. Θα περάσουν αγώνες θα έρθει η κούραση σωματική και πνευματική εκεί θα δούμε τι ψάρια πιάνουμε φέτος, και όχι από έναν αγώνα όπου οι ομάδες ήταν και σχεδόν ξεκούραστες. Μετά από 10 αγώνες θα έχουμε μια πρώτη εικόνα για το τι μπορεί φέτος να καταφέρει η ομάδα. Εξάλλου και στην ΚΑΕ φέτος έχουν τον πήχη από χαμηλά και τον ανεβάζουν σιγά σιγά, και ορθώς.

Ποτέ δεν χτίστηκε ομάδα μέσα σε μια σεζόν για κατακτήσει τα πάντα. Είπαμε η Euroleague είναι ένας Μαραθώνιος και η νίκη επί της Κίμκι ήταν τα πρώτα χιλιόμετρα σε αυτόν. Έχουμε δρόμο μπροστά μας να δούμε πολλά.

Εννοείται ότι δεν θα πρέπει στην πρώτη ήττα να πάμε από την αποθέωση στην απόλυτη απαξίωση, και εννοείται δεν είναι σωστό να γίνονται συγκρίσεις προπονητών. Ταμείο κάνουμε πάντα τον Ιούνιο και το αποτέλεσμα το κρίνουμε βάση κάποιων πραγμάτων που γνωρίζουμε. Επειδή το ζήσαμε με τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό σε μικρό διάστημα, από την πρόκριση με Λουκέρνη και Μπέρνλι εντός και στην απαξίωση μετά την ήττα από ΠΑΟΚ. Εντάξει γνωρίζω που ζω αλλά επιτέλους κάποτε να σταματήσει η μουρμούρα και ή άκυρη έως ηλίθια κριτική στα πάντα χωρίς να είμαστε γνώστες! Το βαρεθήκαμε να το διαβάζουμε και η ΚΑΕ ή ΠΑΕ δεν σας δίνει δουλειά, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι επιτέλους;

ΥΓ1: Συγχαρητήρια στην γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού για την πρόκριση στη Euroleague. Μια ομάδα από ένα ερασιτεχνικό εντελώς πρωτάθλημα κάνει τέτοιο βήμα. Μόνο εάν έχεις ψυχή το κάνεις και τίποτε άλλο. Τα budget πάνε περίπατο όταν παίζεις με πάθος και ψυχή, στην τελική αυτό μετράει στα σπορ και όχι το πόσα ψηφία έχει ο λογαριασμός.

ΥΓ2: Εχτές παίξαμε με Κύμη και κερδίσαμε στο τέλος δύσκολα. Θα έρθουν και άλλα τέτοια παιχνίδια, όπου τέτοιες ομάδες θα περιμένουν εμάς και τον βάζελο (μερικές) για να “χτυπήσουν” πάνω στην κούραση από τα ταξίδια και παιχνίδια της Euroleague. Ότι και να γίνει οι τελικοί θα είναι ΟΣΦΠ – ΠΑΟ οπότε δεν θα πίεζα στα κόκκινα την ομάδα να κερδίσει πρώτη θέση. Εξάλλου έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ότι τα break γίνονται εύκολα.

ΥΓ3: Για τους νέους ξένους παίκτες δεν μπορώ να γράψω ακόμα, είπα θα περιμένω μετά απο 10 αγώνες. Αλλά για να λέμε την αλήθεια ο Τουπάν ίδιο χρόνο με Τόμπσον είχε σε αυτό τον αγώνα, άλλες εποχές εάν στον πάγκο δεν ηταν κάποιο μεγάλο όνομα θα έλεγαν πολλοί για τους ξένους που παίρνουμε απο το “καλάθι” τι οχι;