Από εκείνο το βράδυ στο Ριαθόρ, στο ‘91 με Χασάν στον Πειραιά
Ήταν τη σεζόν 2001-2002 που ο Ολυμπιακός με τις μπλε σκούρες εμφανίσεις πήγε να κάνει το πρώτο του διπλό στο Champions League απέναντι σε μια Λα Κορούνια που καμία σχέση με το σήμερα δεν είχε.
Από το 1-0 το γύρισε σε 1-2 και η πρώτη νίκη θα ήταν πια γεγονός, μέχρι να έρθει εκείνο το 93ο λεπτό για το 2-2 και τα όνειρα να σβήσουν. Από τότε πέρασαν χρόνια, τα διπλά ήρθαν και ήταν σε αρκετές περιπτώσεις εκκωφαντικά ή κατάρα όμως των τελευταίων λεπτών δεν είχε σβήσει.
Χάθηκαν αγώνες και αγώνες ή και προκρίσεις όχι στις καθυστερήσεις αλλά στα τελευταία λεπτά, εκεί όπου οι ομάδες είτε σβήνουν, είτε νομίζουν ότι έχουν τελειώσει, είτε η τύχη επιφυλάσσει άλλα.
Χθες ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το cash out όλων αυτών των άτυχων στιγμών που είχαμε στο παρελθόν με τον Χασάν να μπαίνει ως αλλαγή στο ‘84 και με γκολ δικό του να χαρίζει τη νίκη.
Δεν ήταν όμως μια απλή νίκη. Για τον Ολυμπιακό ήταν 3 βαθμοί σε ένα όμιλο ανοιχτό που θα γίνουν πολλά, 2000 βαθμοί για το δικό του ranking στην UEFA, 2.700.000 ζεστά εκατομμύρια που είναι το bonus νίκης αλλά και οι βαθμοί στην Ελλάδα για το ranking του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δεν ήταν όμως και ένα απλό γκολ για τον Χασάν. Όταν σκόραρε και έκανε τον πανηγυρισμό που έκανε, καταλάβαμε όλοι ότι το αφιέρωνε στον πατέρα του. Όσοι έχουν διαβάσει την ιστορία του ή τον ακολουθούν στα social έχει εκφραστεί αρκετές φορές στον πατέρα του που δεν είναι στη ζωή. Στο τέλος του αγώνα στις δηλώσεις έδωσε ολοκληρωμένη την εικόνα για το τι έχει συμβεί κάνοντας μας όλους να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία στη ζωή. Σημαδιακό γκολ, σημαδιακή κατάσταση.
Πριν καιρό είχα γράψει για το πως βλέπω τον όμιλο που έβγαλε η κλήρωση (ΚΛΙΚ ΕΔΩ), και τον αγώνα με Μαρσέιγ τον είχα για νίκη και τίποτα λιγότερο, όπως έχω και το εντός με Πόρτο.
Χθες ήταν μια νίκη που ναι μεν ήρθε στις καθυστερήσεις αλλά αυτό οφείλετε σε έναν άνθρωπο που το πίστευε και το κυνήγησε. Στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή γενικά το “συν Αθηνά και χείρα κίνει” ισχύει, παντού θα έλεγα.
Για να κερδίσεις κάτι δεν το αφήνεις στην τύχη ή στις προσευχές (για αυτούς που πιστεύουν), αλλά πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι, χωρίς προσπάθεια δεν έρχεται τίποτα ουρανοκατέβατο.
Έτσι και έγινε. Ο Μαρτίνς είχε ένα πρόβλημα από την αρχή με την απουσία του Καμαρά. Βρήκε τον τρόπο και το σύστημα για να καλύψει την απουσία, με τους παίκτες που έχει δουλέψει πιο πολύ. Δεν ρίσκαρε με τις μεταγραφές που ήρθαν τελευταίες, όπως κάποιοι πίστευαν.
Από εκεί που είχαμε συνηθίσει και μάλλον θα ξεκινούσε με το 4-3-3, επέλεξε το 4-2-3-1 ένα σύστημα που έχω γράψει σε παλιό κείμενο ότι πρέπει να είναι το βασικό για τα εντός έδρας στη Superleague αφού η διαφορά μας είναι τεράστια με τις άλλες ομάδες. Κι όμως το τόλμησε απέναντι στη Μαρσέιγ και στον πρώτο αγώνα του Champions League.
Και όταν λέμε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλο ρίσκο ήταν. Αλλά ο Μαρτίνς για αυτό είναι προπονητής και δεν είμαστε εμείς. Ξέρει το υλικό που έχει και μπορεί αμέσως να βρει τις λύσεις, τις θέσεις, το σύστημα και τακτική που θα του φέρει το αποτέλεσμα.
Την ίδια στιγμή που ο Βίλας Μπόας (αυτός είχε καλό όνομα παλιά, δεν ξέρω γιατί πήρε την κατηφόρα), έκανε αλλαγές προσώπων για να φρεσκάρει την ομάδα του, αλλά πάνω στο ίδιο σύστημα, αφού ένα εκτός έδρας Χ βόλευε. Ο Μαρτίνς από την άλλη περίμενε. Αρκετοί είμαι 1000% σίγουρος θα έλεγαν ότι κοιμάται και πότε θα κάνει αλλαγές…
Χτύπησε αργά για πολλούς, αλλά αυτός ξέρει, αυτός είναι ο στρατηγός όπου όχι μόνο δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα της ισοπαλίας στην έδρα του, αλλά τόλμησε να αλλάξει και σύστημα, να περάσει δεύτερο επιθετικό και να το γυρίσει στο παλιό 4-4-2.
Το γκολ μπήκε, δικαιώθηκε και όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Άλλες εποχές σε τέτοια χρονικά σημεία θα είχαμε γεμίσει το κέντρο και την άμυνα για να κρατήσουμε το “πολύτιμο” 0-0 που θα μας έδινε 1 βαθμό. Όχι όμως τώρα, όχι η ομάδα που έχει φτιάξει ο Μαρτίνς και η ομάδα που έχει χτίσει ένας πρόεδρος με όραμα.
Στο Keep on dreaming κάποιοι αντίπαλοι γελάνε, αλλά για να φτάσεις κάπου πρέπει να δουλέψεις, να προσπαθήσεις και στο τέλος η τύχη θα σου χαμογελάσει και θα πετύχεις τους στόχους. Από τη μια μέρα στην άλλη δεν έγινε ούτε η Ρώμη, όλα θέλουν δουλειά, προσπάθεια, υπομονή.
Για τους παίκτες δεν χρειάζεται να γράψω ξεχωριστά για τον καθένα. Θα γράψω όμως για το πουλέν μου τον τεράστιο Εμβιλά που όσοι με διαβάζετε γνωρίζετε τι έγραφα το καλοκαίρι μόλις βγήκε ότι θα έρθει στον Πειραιά. Απίστευτος παίκτης που τον ήθελα χρόνια πριν, αλλά και τώρα εννοείται δεν με χαλάει και ο ερχομός του για μένα ήταν ΣΟΚ.
Είναι πολύ μεγάλο όνομα, η πορεία του δεν ήταν αυτή που πίστευαν πολλοί αλλά το παιδί δεν έχει ξεχάσει τη μπάλα. Ο ερχομός του έκατσε σε καλό timing, αφού ήρθε (πιστεύω) γιατί στην ΠΑΕ περίμεναν πρόταση για Καμαρά. Για τη θέση του Γκιλιέρμε είναι ο Πέπε. Ο Καμαρά δεν έφυγε (ευτυχώς) και έχουμε ένα απίστευτα γεμάτο κέντρο με Μπουχαλάκη – Καμαρά – Εμβιλά – Πέπε και αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Μαρτίνς να κάνει διαχείριση, αλλά και δοκιμές σε συστήματα.
Αυτός ο Ολυμπιακός είναι 100% ομάδα του προπονητή, που σημαίνει όποιος και να του λείπει, όσο καλός παίκτης και να είναι, ξέρει και έχει τις λύσεις να το καλύψει. Μεγάλη δουλειά αυτή, γιατί στο παρελθόν είχαμε μάθει ομάδες να χτίζονται πάνω σε καλούς παίκτες που φέρναμε. Τώρα η ομάδα είναι ένας μηχανισμός με γρανάζια. Εάν “χαλάσει” ένα, υπάρχει κάποιο άλλο για τη θέση και η μηχανή συνεχίζει να δουλεύει.
Αυτό είναι απάντηση σε όλους εκείνους χθες που τα έβαψαν μαύρα όταν έμαθαν ότι ο Καμαρά δεν παίζει. Ο Μαρτίνς όμως ξέρει το ρόστερ του, ξέρει τι έχει, αυτός έχει ζητήσει αυτούς του παίκτες γιατί κάπως το έχει φτιάξει όλο στο μυαλό του. Οπότε καλύτερα να εμπιστευτούμε αυτόν που ξέρει και όχι τις δικές μας προπονητικές αλλά και προεδρικές ικανότητες που εξαντλούνται στο Pro και Championship Manager.
Ξαναδιαβάστε το κείμενο που είχα γράψει για το τι βλέπω στον όμιλο να μάθετε από τώρα τα επόμενα μας αποτελέσματα.
ΥΓ1: Είχα γράψει σε ανύποπτη στιγμή ότι οι μεταγραφές των Εμβιλά – Ραφίνια κανονικά άλλες εποχές θα ήταν αεροδρομίου. Ίδιου επιπέδου μεταγραφές είναι και σήμερα και γελάω με τους άμπαλους που δεν ήξεραν τον Εμβιλά και δεν έδιναν καν σημασία να ψάξουν τι εστί Εμβιλά. Τα χθεσινά του νούμερα σήμερα έκαναν αρκετούς να το ψάξουν, δεν πειράζει θα μάθετε σιγά σιγά.
