Πως να μην συγκινηθείς μπροστά σε αυτό το μεγαλείο…
Τέλος, τέλος τέλος… τελευταίο παιχνίδι για τη σεζόν στο Στάδιο Καραϊσκάκης που στο αγωνιστικό κομμάτι είχε μια ισοπαλία 1-1 με τον ΠΑΟΚ όπου κράτησε το αήττητο απέναντι του σε 6 παιχνίδια για φέτος, αλλά μετά ήταν το καλό.
Αυτό που οι πιο πολλοί από το καλοκαίρι το γνωρίζαμε ήδη, το γράφαμε αλλά δεν ήθελαν κάποιοι να το καταλάβουν ή αποδεχτούν. Η απονομή του πρωταθλήματος στον απόλυτο κυρίαρχο Ολυμπιακό, που πρέπει να ήταν από τα πιο “σβηστά” πρωταθλήματα που πήρε ποτέ.
Η φιέστα είναι όπως περιμέναμε μικροί την τελευταία μέρα στο σχολείο για να παίξουμε μπουγέλο και να αφήσουμε στην άκρη τσάντες και βιβλία. Είναι η απόλυτη ηδονή ως ανταμοιβή του τι πέρασαν από το προηγούμενο καλοκαίρι της προετοιμασίας μέχρι σήμερα παίκτες, προπονητές και διοίκηση.
Είναι αυτό που το έχουμε συνηθίσει γιατί αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης του Ολυμπιακού… να συλλέγει τίτλους σε όλα τα σπορ, άντρες γυναίκες κάθε χρόνο. Η κούπα είναι αυτό που όλα γίνονται στο χορτάρι αλλά και στην εξέδρα, ακόμα και οι “μάχες” που δίνονται μέσα από κείμενα σε site και social media, όπου φέτος ήταν πολλές.
Μια χρονιά που τι να κάνουμε, τον τίτλο κρατάς. Μετά από λίγα χρόνια θα βλέπεις 2021-2022 και θα μετράει που θα λέει πρωταθλητής, όχι ότι δεν έπαιξε τη μπάλα που περίμεναν άλλοι. Αυτά μένουν στα χαρτιά και στην ιστορία, ούτε ότι τελείωσε την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος με μια μόνο ήττα. Who cares που λένε και στο χωριό μου την Αριζόνα. Τα τρόπαια στο ράφι μετράνε.
Τρόπαια όπως τα 46 που πάτησαν και πάλι χορτάρι χθες στη φιέστα και πραγματικά σε κάνουν να δακρύζεις, γιατί βλέποντας τα ξέρεις τι έχεις ζήσει. Βλέπεις τα πιο παλιά πρωταθλήματα που είχαν κάθε χρονιά διαφορετικό σχέδιο και μπορείς να φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες, από παίκτες, φάσεις και καταστάσεις. Σε γυρνάνε πίσω και ζεις ξανά και ξανά αυτό για το οποίο ακολουθάς αυτή την ομάδα. Στιγμές που ζούμε μας μένουν χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά και το σήκωμα της κούπας κάθε χρονιά είναι το βουλοκέρι για το επισφράγισμα αυτών των στιγμών μέσα μας.
Βέβαια, μια σεζόν κλείνει και αμέσως μια άλλη ανοίγει με τους ίδιους στόχους, ίδιες αγωνίες, ίδια ένταση για την γλυκιά επανάληψη του Μαΐου που έχει γίνει σύνθημα.
Άλλοι είναι ευχαριστημένοι με τις πορείες, ή με τις πλασματικές εικόνες κάποιες αγωνιστικών, εμείς όμως έχουμε γαλουχηθεί αλλιώς και πάντα μα πάντα θα θέλουμε τους τίτλους. Είναι στο DNA μας να σηκώνουμε κούπες και δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο. Μας έχει “βλάψει” αυτό σε κάποιες στιγμές και άλλα σπορ; ίσως, αλλά είναι μια άλλη κουβέντα που κάποτε θα γίνει, γιατί πρέπει να γίνει αλλά όχι τώρα.
Πως να μην σε συγκινεί κάθε φιέστα που γίνεται στο γήπεδο αφού μέσα από το show περνάνε μηνύματα που σε κάνουν να δακρύσεις για το τι εστί Ολυμπιακός και Πειραιάς. Ο κόσμος γίνεται ένα και συμμετέχει σε αυτή τη γιορτή ενώ πάντα θα υπάρχει και κάτι που θα συνδέει την ιστορία με το σήμερα. Πάντα θα υπάρχει και υπενθύμιση για μεγάλες μορφές που ήταν Ολυμπιακοί και δεν βρίσκονται πια ανάμεσα μας.
Η νύχτα γίνεται μέρα στο μεγάλο λιμάνι και όλος ο Πειραιάς φοράει τα καλά του για την υποδοχή του πρωταθλήματος, όλος ο ερυθρόλευκος κόσμος γιορτάζει όπου μετά το γήπεδο θα συνεχιστεί στα δρομάκια, τα μαγαζιά της πόλης αλλά και την επόμενη μέρα που όλοι ξυπνάμε ως πρωταθλητές. Αρκετοί σίγουρα δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό και δικαιολογημένα, αφού όπως έγραψα πιο πάνω είναι στο DNA μας αυτό.
Ο Ολυμπιακός είναι μέσα μας, είναι και παντού, μια ομάδα τόσο συνδεδεμένη με μια πόλη και μια τόσο παθολογική αγάπη για το δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Εξάλλου το λέει και η κερκίδα… “ποιος είναι ο λόγος για να ζω, χωρίς τον Ολυμπιακό!”
Είμαστε ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ και αυτό δεν αλλάζει, το μεγάλο βιβλίο της ιστορίας συνεχίζει να γράφετε με τα χρυσά γράμματα. Μπορεί το κεφάλαιο του ποδοσφαίρου να έκλεισε για φέτος, μένουν ανοιχτά και άλλα όπου θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορία με τα ίδια χρυσά γράμματα…
Ζήτω ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
