Σε ένα χρόνο, ίδια εποχή, θα τα ξαναπούμε…
Ο Ολυμπιακός δεν θα είναι στον τελικό της Euroleague για τη σεζόν 2021-2022, με την πρωταθλήτρια Εφές να κερδίζει την πρόκριση στο τελευταίο δευτερόλεπτο, όλοι το είδαμε αυτό εξάλλου.
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε 1η Οκτωβρίου με εκείνο το 75-50 επί της Μπασκόνια στο ΣΕΦ, έλαβε τέλος χθες στη Stark Arena στο Βελιγράδι, ταξίδι που ελάχιστοι πίστευαν θα κατέληγε σε ένα Final Four. Οι πιο πολλοί και για να μην εκτεθούν ίσως είχαν πρωταρχικό στόχο την είσοδο στα playoffs και μετά βλέπουμε. Άλλοι ίσως είχαν και παραπάνω βλέψεις αλλά όπως έγραψα υπάρχει ένας άτυπος φόβος στο να εκτεθείς, γιατί μετά ζητάς δύσκολα συγνώμη. Βέβαια οι ίδιοι έχουν εκτεθεί κατ επανάληψη σε άλλα θέματα, αλλά δεν τους ενοχλεί, τι να πεις… άβυσσος.
Στα δικά μου μάτια σύμφωνα με τις κινήσεις του καλοκαιριού η ομάδα είχε στόχο το Final Four γιατί δεν γινόταν ένα τέτοιο σύνολο να μην είναι εκεί. Όσοι με διαβάζετε τα μπάτζετ, ονόματα και τα λοιπά με αφήνουν παγερά αδιάφορο, γιατί το παρκέ (και το χορτάρι) είναι ο καθρέφτης στο τι έχεις χτίσει σε μια προετοιμασία. Αυτή η ομάδα λοιπόν για εμένα δεν γινόταν να μην ήταν στο φετινό Final Four όπως και έγινε.
Από εκεί και πέρα όπως τα είχα γράψει στο κείμενο μου λίγες μέρες πριν, οι αγώνες του F4 είναι πάντα μια άλλη ιστορία και εκεί ότι έχουμε δει μέχρι τότε, απλά διαγράφονται και ξεκινάνε όλοι από την αρχή. Η κάθε ομάδα έχει 25% για την κατάκτηση του τροπαίου και το θέμα είναι σε τι μέρα θα βρεθεί ο καθένας.
Ο Ολυμπιακός χθες δεν ήταν καλός σύμφωνα με αυτά που ξέρουμε αλλά και πάλι σε μια τέτοια μέρα είχε τις ευκαιρίες του να τελειώσει την Εφές και να είναι στον τελικό. Μπορούσε να το κάνει και αυτό δείχνει πόσο μεγάλη ομάδα είναι, πόσο γερές βάσεις και ότι το μέλλον είναι δικό του.
Ενώ το πρώτο ημίχρονο έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι στο δεύτερο φάνηκε η Εφές να ανεβάζει στροφές. Παρόλα αυτά η γνωστή άμυνα ήταν εκεί και κρατούσε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, η επίθεση ήταν αυτή που έλλειπε στα κρίσιμα σημεία.
Το παιχνίδι δεν χάθηκε στο buzzer beater του Μίτσιτς, αλλά πιο νωρίς όταν μετά το 5ο φάουλ του Ντάνστον η Εφές σίγησε στην επίθεση, αφού ο Ολυμπιακός έβρισκε λύσεις και έδειχνε Ολυμπιακός του ΣΕΦ, έχοντας και το boost από τον κόσμο του. Το πρόβλημα ήταν μπροστά όπου μπορεί να κρατούσε την Εφές άποντη, αλλά έμενε και ο ίδιος άποντος και έχασε αρκετές ευκαιρίες για την περάσει στο σκορ. Κάτι που εάν γινόταν το παιχνίδι θα είχε τελειώσει ως άλλο ένα παιχνίδι εντός έδρας. Κάνει το προσπέρασμα και άντε πιάστε τον μετά που δεν γίνεται με τίποτα, όπως έγινε στο 5ο παιχνίδι με τη Μονακό.
Μιλάμε ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε την πρωταθλήτρια Ευρώπης, το ξανατονίζω αυτό, με ποσοστά στο τρίποντο 28% (7/25) έναντι 41.2% (14/34) των Τούρκων. Η Εφές σώθηκε από τα μακρινά σουτ, γιατί στο δίποντο το 63% ήταν αυτό που τον κρατούσε στο παιχνίδι έναντι το 48%, με αυτή τη διαφορά να φτιάχνεται από τους ψηλούς που ο Φάλ ήταν απίστευτος, ενώ και ο Χασάν έδωσε λύσεις όποτε χρειάστηκε. Στις βολές που μας πόνεσαν και το είχα επισημάνει από το φιλικό με Ιωνικό, χάθηκαν από παίκτες που δεν περιμένεις, αλλά και η Εφές είχε χαμηλό ποσοστό. Τα στατιστικά δείχνουν ότι οι ομάδες ήταν ισάξιες απλώς το 28% στο τρίποντο έναντι του 41.2% σε έναν ημιτελικό είναι θέμα.
Τώρα για την τελευταία φάση ο καθένας μπορεί να πει πολλά, όλοι μας έχουμε από μια ιδέα του τι μπορούσε να γίνει (όχι έπρεπε να γίνει), αλλά όταν στον πάγκο είναι ο βραβευμένος προπονητής της χρονιάς, να πω εγώ τι; να κάνω τον έξυπνο; Εκείνη τη στιγμή σύμφωνα με την εικόνα και τις καταστάσεις έκρινε ότι πρέπει να παίξει όπως έπαιξε, και ο άλλος πήρε ένα σουτ με κρεμασμένο παίκτη πάνω του 50-50 να μπει, μπήκε και όλα είναι ιστορία.
Δεν με ενοχλεί γιατί το έχουμε κάνει και εμείς, έτσι είναι το μπάσκετ και για αυτό το λόγο αυτά τα σουτ τα βάφτισαν buzzer beater, όπου έχουν κρίνει ακόμα και τίτλους, όχι έναν ημιτελικό.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν έφτασε εκεί που άλλες ομάδες (και με μεγαλύτερα μπάτζετ) ήθελαν να είναι αλλά δεν μπόρεσαν. Δεν είναι για όλους τα Final Four και μόνο οι καλύτεροι και αυτοί που αξίζουν πάνε. Αυτή η ομάδα είχε χτιστεί για F4 όσο και να μην το “φώναζαν” (ορθώς) παίκτες, προπονητές και διοίκηση. Απέναντι στην Εφές είχε ένα μειονέκτημα ότι από τους 12 μόνο οι 3 ήξεραν τι εστί F4 και έχουν κατακτήσει τίτλους, σε αντίθεση με τους Τούρκους που μόλις πέρυσι κατέκτησαν το τρόπαιο, πέρα από άλλους παίκτες όπως ο Ντάνστον που γνωρίζει καλά από τέτοια τουρνουά.
Παρόλα αυτά, αυτός ο Ολυμπιακός με ότι κινήσεις ενίσχυσης γίνουν το καλοκαίρι θα είναι και στο επόμενο Final Four όπου γίνει αυτό. Το χθεσινό απλά πείραξε πιο πολύ γιατί είναι κάτι σαν εντός έδρας που έγινε σε μια πόλη φιλική προς τον Ολυμπιακό με όλο το στόρι μεταξύ των οπαδών Ολυμπιακού και Ερυθρού Αστέρα. Η μετακίνηση σε μια εποχή του πληθωρισμού με τις τιμές να τραβάνε μόνο πάνω, ήταν απίστευτη κάτι που η Euroleague πρέπει να το καταλάβει τι εστί να έχει ομάδες που εύκολα κουβαλάνε τον κόσμο τους παντού.
Ο Ολυμπιακός είναι εδώ και η παρουσία του φέτος στο F4 έδωσε το βάπτισμα σε παίκτες που δεν είχαν τις παραστάσεις και ατμόσφαιρα ως εφόδιο για την επόμενη παρουσία του. Αυτός ο Ολυμπιακός τα επόμενα ένα, δύο, τρία χρόνια δεν γίνεται να μην σηκώσει Euroleague. Όταν έχεις τον προπονητή της χρονιάς, το κορυφαίο 4άρι στην Ευρώπη να είναι στην κορυφαία 5άδα, και ένα από τα καλύτερα guard στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα, έχεις τις βάσεις. Οι πρόεδροι με την ανανέωση των Φάλ – Βεζένκοφ μέσα στη σεζόν, έδειξαν ότι χτίζουν οπότε για εμένα νομοτελειακά η κούπα θα έρθει, δεν γίνεται αυτή η συνύπαρξη τόσο καλών παικτών να μην αποδώσει έναν τίτλο.
Τώρα θα έρθει μια αποφόρτιση στα playoffs της Α1 με το Περιστέρι, και σιγά σιγά θα βάλουν πλώρη για τη σκούπα και το πρωτάθλημα – ντάμπλ στην Ελλάδα ως επιστέγασμα της φετινής τους σεζόν.
Τα όχι δάκρυα μόνο περηφάνια εγώ δεν θα τα γράψω, αυτά τα λένε οι μικρές ομάδες όταν φτάνουν κάπου που δεν μπορούν να φτάσουν και νομίζουν ότι δεν θα το ξανακάνουν ποτέ. Ο Ολυμπιακός ανήκει στην ελίτ, έχει απίστευτη ομάδα, μοναδικό DNA, χάθηκε μια ευκαιρία, του χρόνου θα επιστρέψει για την δεύτερη και να σηκώσει το 4ο…
