Τα λέμε στο Βερολίνο…
Final Four ήταν και πάει. Πέρυσι στο Βελιγράδι ένα σουτ του Μίσιτς στο τέλος ήταν αυτό που μας απέκλεισε από τον τελικό, φέτος άλλο ένα τελευταίο σουτ ήταν αυτό που μας στέρησε τον τίτλο.
Αυτή η ομάδα, αυτή η φουρνιά παικτών που έχω γράψει αρκετές φορές σε κείμενα μου εάν το δει κάποιος ψυχρά βλέπει ότι κάνει μόνο βήματα μπροστά και προόδου. Απλώς επειδή ξέρουμε και βλέπουμε το πόσο καλή ομάδα είναι νιώθουμε την απογοήτευση όταν στο τέλος δεν πίνει νερό φτάνοντας στην πηγή ενός Final Four.
Στην Ελλάδα δυστυχώς το DNA μας έχει γαλουχηθεί λάθος σε κάποιες περιπτώσεις. Είναι ότι όταν υποστηρίζουμε κάτι το υποστηρίζουμε φανατικά, αυτό δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι όταν μας τυφλώνουν πράγματα και έχουμε ακραίες αντιδράσεις σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Όσο εύκολα μας ανεβάζει στα ουράνια μια επιτυχία, τόσο εύκολα και με βαρύ κρότο μας ρίχνει στα τάρταρα η αποτυχία και τότε ξεκινάει η δεύτερη φάση στο να βρούμε μόνο εμείς τι έφταιξε βάζοντας στην άκρη αρκετές παραμέτρους.
Αυτό ισχύει σε αρκετές περιπτώσεις και της ζωής μας στην καθημερινότητα. Ενώ συνάμα νομίζουμε ότι εμείς έχουμε στεναχωρηθεί πιο πολύ και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές που έχουν χύσει τόνους ιδρώτα για να φτάσουν εκεί που έφτασαν.
Όπως είχα γράψει στο προηγούμενο κείμενο μου το Final Four είναι η 3η φάση της Euroleague, ένα τουρνουά που το χώρισα σε regular season, play offs και Final Four. Εκεί όποιος πάει έχει εξαρχής από 25% πιθανότητες για κατάκτηση τίτλου ασχέτως τι έχει κάνει στην κανονική διάρκεια και στα play offs.
Φέτος πήγαν στο F4 οι 4 πρώτες ομάδες της βαθμολογίας και όχι άδικα με την εικόνα που είχαν σε όλη τη σεζόν. Οι δύσκολες σειρές στα play offs ήταν πρώτα αυτή της Ρεάλ που από το 0-2 το έκανε 3-2 με ότι έγινε στο δεύτερο παιχνίδι. Μετά του Ολυμπιακού με Φενέρ, επόμενο το Μονακό – Μακάμπι και τέλος η Μπαρτσελόνα που έκανε περίπατο με την Ζαλγκίρις.
Για εμένα για να το γνωρίζετε, να κατακτήσεις εύκολα τίτλο δεν γίνεται, οπότε πορείες όπως έκανε η Μπαρτσελόνα συνήθως οδηγούν σε αποτυχία. Καμία ομάδα δεν πάει τρένο, όπως άλλες εποχές έκανε η ΤΣΣΚΑ μέχρι να βρει τον Ολυμπιακό σε ένα F4.
Πρέπει να ματώσεις για να το κατακτήσεις και βλέποντας τις σειρές η Ρεάλ είχε πιο δύσκολη πορεία αφού μετά το 0-2 από την Παρτιζάν, κάθε παιχνίδι της ήταν και ένας τελικός που θα μπορούσε να της κόψει το δρόμο για το F4.
Αυτό δείχνει και το τι αντίπαλο είχε ο Ολυμπιακός απέναντι του. Ναι μεν σε όλη τη σεζόν ο Ολυμπιακός είχε καλύτερη εικόνα, είχε κερδίσει τη Ρεάλ εντός – εκτός και έδειχνε φαβορί για τίτλο, αλλά σε τελικούς πρέπει να είσαι focus στο 100% και τα 40 λεπτά.
Δεν θα κάτσω να κάνω ανάλυση που κάνουν όλοι, εάν έκανε αυτό και εάν είχε στα χέρια του το παιχνίδι κάνοντας φάουλ και πολλά άλλα που είναι στη φαντασία. Γιατί υποθέσεις όλοι μας μπορούμε να κάνουμε νομίζοντας ότι ίσως ήταν καλύτερη λύση, αλλά παραμένουν υποθέσεις και αν. Αυτό που μετράει είναι η πραγματικότητα και αυτό που έγινε και οι αποφάσεις που πάρθηκαν την συγκεκριμένη στιγμή με τα συγκεκριμένα δεδομένα που είχε το τεχνικό team και εμείς δεν είχαμε.
Η ιστορία έγραψε έναν χαμένο τελικό όπου τον χάσαμε όπως άλλες φορές έχουμε κερδίσει εμείς με τέτοιο τρόπο, να μην το ξεχνάμε αυτό.
Το σίγουρο είναι όμως ότι αυτός ο Ολυμπιακός θα είναι και στο επόμενο Final Four στο Βερολίνο, εκεί θα γίνει το τελικό βήμα και τριτώσει υπέρ μας.
Αυτή η φουρνιά παικτών με ότι αλλαγές γίνουν εάν γίνουν δεν θα χάσει αυτό που έχει φτιάξει, διότι είναι σε γερές βάσεις και έχει μπολιάσει μέσα στους παίκτες.
Να μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός είχε μόνο Σλούκα, Παπανικολάου και Μπολομπόι που έχουν κατακτήσει Euroleague και ξέρουν τι εστί Final Four. Οι υπόλοιποι είχαν πάρει μυρωδιά την προηγούμενη σεζόν που έπαιζαν για πρώτη τους φορά και τώρα ήταν μόλις η δεύτερη ή και για άλλους ή πρώτη παρουσία σε Final Four.
Σειρά έχει το πρωτάθλημα που μάλλον θα έχει σκούπα. Μετά θα είναι οι μεταγραφές, μάλλον πρώτα οι ανανεώσεις σε όποιους πρέπει, όπως ο Σλούκας και μετά μόνο κάτι πινελιές. Το θέμα του Σάσα θα καθορίσει και το πως θα πάνε οι μεταγραφές.
Αλλά θα πρέπει να ξέρουμε ότι ναι μεν ο Σάσα είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη στη θέση του και άξιος MVP αλλά εάν επιλέξει να πάει ΗΠΑ, δεν τελειώνει το μπάσκετ και μια ομάδα εκεί. Απλώς θα πάει σε άλλο πλάνο με άλλον παίκτη.
Επίσης και αυτό το έχουμε στην Ελλάδα, όταν μας φύγει ο καλός που λέμε νιώθουμε ότι όλα γκρεμίζονται γύρω μας, αλήθεια τι έγραφαν και έλεγαν όλοι όταν θα έρθει η ώρα ο Σπανούλης να σταματήσει. Πολλοί είχαν προδιαγράψει ότι ο Ολυμπιακός θα είναι χειρότερος, η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.
Εξάλλου ο Βεζένκοφ με Μπαρτζώκα και στον Ολυμπιακό έγινε αυτό που βλέπουμε και χαιρόμαστε σήμερα, δεν είναι ο Βεζένκοφ της Μπαρτσελόνα.
Τώρα εάν κάποιος ρωτήσει τη γνώμη μου; Θα έδινα πιο πολλές πιθανότητες στο να μείνει. Οι Kings φέτος έκαναν την έκπληξη και μπήκαν στα playoffs. Έχουν χτίσει και αυτοί από την αρχή μια ομάδα που τους βγήκε με καλές κινήσεις στα draft.
Επειδή στο NBA τα ποσά για συμβόλαια είναι πάνω κάτω κάτι σαν fix, δεν ξέρω εάν υπάρχει χώρος για τον Βεζένκοφ για καλό συμβόλαιο αλλά και χρόνο στο να παίζει. Για τον Σάσα πιστεύω αυτή είναι η δυάδα στα θέλω του, να πάει ως παίκτης που θα έχει ρόλο και χρόνο με καλά λεφτά. Δεν πάει για είναι δεύτερος στην πόλη που λέμε, να του δώσουν το minimum και να έχει ένα πεντάλεπτο – δεκάλεπτο βαριά.
Ξέρει ότι είναι καλός παίκτης και πιστεύω θα προτιμήσει στο να παίζει εδώ με το συμβόλαιο που έχει και έχει ανανεώσει πρόσφατα. Ίσως μέσα στη σεζόν γίνει ακόμα μεγαλύτερο, κανείς δεν ξέρει.
Οι Kings πάντως κρατάνε κάποια draft όπως Αγραβάνη και Μίτροβιτς (Ερυθρός Αστέρας), που τους είχε επιλέξει στον 2ο γύρο το 2015 στις θέσεις 59 και 60 αντίστοιχα. Τον Βεζένκοφ τον είχε επιλέξει στον 2ο γύρο στη θέση 57 το 2017.
Δεν ξέρω τι έχουν ως πλάνο και δεν ξέρω επίσης βασική παράμετρο του Βεζένκοφ που είναι η ζωή εκτός του παρκέ, η καθημερινότητα του σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο ζωής.
Άλλο να είσαι στην Ελλάδα με συγγενείς και φίλους γύρω σου ή κοντά σου και άλλο να περάσεις την άλλη άκρη του Ατλαντικού που θα σε ακολουθήσουν οι πιο στενοί και αν συγγενείς, ξεκινώντας από την αρχή μια άλλη ζωή και συνήθειες.
Όλα αυτά μπαίνουν στη συζήτηση για μια απόφαση που είναι ναι μεν οι Kings να δηλώσουν ότι τον θέλουν αλλά την τελική απόφαση την έχει ο ίδιος.
Από εκεί και πέρα νομίζω η ομάδα θέλει μόνο πινελιές και τίποτα παραπάνω. Η ελληνοποίηση του Γουόκαπ λύνει και τα χέρια του Μπαρτζώκα στο θέμα παραπάνω ξένων.
Αλλά είπαμε το πρωτάθλημα πρώτα και μετά όλα τα άλλα. Πάντως να είστε έτοιμοι όταν η Euroleague βγάλει τα εισιτήρια για το επόμενο Final Four…
Ζήτω ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
