Όλοι ξέρουν, αλλά δεν ξέρουν
Ήρθε η ώρα και για το μπασκετικό κείμενο που για τη σεζόν έχω γράψει μόνο ένα μετά τη νίκη επί της Ζάλγκιρις στο ΣΕΦ, γιατί ήθελα να δώσω χρόνο πρώτα να δω κάποια πράγματα.
Η πίεση που άλλα χρόνια δεν υπήρχε
Η φετινή χρονιά δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες παρόλο που η ομάδα είναι σχεδόν ίδια στο μεγαλύτερο μέρος της, προπονητής ίδιος και στόχοι επίσης ίδιοι. Όμως είναι μια χρονιά που έχει τη μεγαλύτερη πίεση από παντού σε σχέση με άλλες σεζόν.
Είναι τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού και όλος ο οργανισμός σε όλα τα σπορ ζει σε αυτούς τους ρυθμούς της επετείου του συλλόγου. Είναι η μεγάλη επιστροφή του Σάσα μετά το διάλειμμα στο NBA όπου μπορεί να ήταν στον Ολυμπιακό, αλλά τώρα ήρθε ως ηγέτης, με ένα τεράστιο συμβόλαιο για τα δεδομένα της ομάδας αλλά και μια νίκη επί του ΠΑΟ που επίσης τον ήθελε και έδινε περισσότερα χρήματα.
Είναι το χατίρι της υπέρβασης που έκαναν οι Αγγελόπουλοι προς τον κόσμο αλλά και την ιστορία του Ολυμπιακού κάνοντας άλλη μια τρέλα (με την καλή έννοια) φέρνοντας έναν παίκτη όπου ο ίδιος ήθελε να παίξει με τα ερυθρόλευκα. Έκαναν αυτό που ο κόσμος ήθελε και ανέβασαν το μπάτζετ κατά πολύ σε σχέση με το πλάνο που είχαν, τους έβγαινε και πίστευαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι τα τρία σερί Final Four με ένα χαμένο τελικό στα τελευταία δευτερόλεπτα και παράλληλα η κατάκτηση της περσινής Euroleague από τον ΠΑΟ.
Όλα αυτά τα παραπάνω είναι η εξτρά πίεση που υπάρχει στην ομάδα και τις προηγούμενες χρονιές δεν υπήρχε, αφού οι στόχοι όπως έλεγαν ήταν πρώτα τα playoffs και μετά ότι γίνει. Άσχετα που όλοι μέσα μας ξέραμε ότι μπορεί να είχε χαμηλότερο μπάτζετ από άλλες ομάδες, αλλά στο τέλος θα ήταν στο Final Four γιατί ήταν ΟΜΑΔΑ!
Το ρόστερ και τα πρώτα παιχνίδια
Έτσι ξεκίνησε μια χρονιά όπου το ρόστερ όχι απλά είναι υπερπλήρες, αλλά ακόμα και ο 12ος παίκτης θα έπαιζε βασικός σε άλλη ομάδα της Euroleague. Έτσι ο Μπαρτζώκας είχε ένα πονοκέφαλο για το πως θα καταρτίσει το ρόστερ σε Ελλάδα και Euroleague αφού όλοι θέλουν να έχουν τον χρόνο τους στα παιχνίδια και γνωρίζουν οι ίδιοι ότι καλοί και πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή.
Θα ξεκινήσω με τα εύκολα και μετά θα πάω στα λίγο πιο πολύπλοκα. Χθες ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΠΑΟ σε ένα παιχνίδι για το ελληνικό πρωτάθλημα στην κανονική σεζόν και τίποτα παραπάνω. Οι έδρες γενικά σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη έχουν δείξει ότι δεν παίζουν και τόσο ρόλο όπως τα παλιά τα χρόνια ή όπως εδώ στην Ελλάδα το είχαμε και κάποιοι έχουν στο μυαλό τους ακόμα. Εάν έχεις ομάδα ή εάν σε κάποιο βράδυ παίξεις καλά ο κόσμος δεν μπορεί να σε κερδίσει με τη φωνή, άρα ήταν μια ήττα όπου ο Ολυμπιακός μπορεί να πάει στο ΟΑΚΑ και να κερδίσει, το έκανε και πέρυσι.
Χθες οι πράσινοι είχαν εξωπραγματικά νούμερα ευστοχίας και σε αυτό έπαιξε ρόλο εκτός από την καλή μέρα που βρέθηκαν όλοι τους και η άμυνα του Ολυμπιακού που για άλλη μια φορά είχε θέματα.
Πάμε στα δύσκολα τώρα που έχουν σχέση και με τα παιχνίδια στη Euroleague. Ρεκόρ 2-3 και εάν δει κάποιος τον πίνακα της βαθμολογίας δεν βλέπει κάτι τρομερό ή κάτι που φέρνει ανησυχία. Ο πρώτος έχει 4-1 και ο τελευταίος 1-4 στη μέση οι 3-2 και 2-3, όπου στην κορυφή με 4-1 βρίσκεται η Ζάλγκιρις που την κέρδισε ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ.
Στα ψυχρά νούμερα και κάποιος που δεν έχει δει παιχνίδια όλα αυτά στα μάτια του είναι φυσιολογικά, είναι αρχή και φαίνεται από τα πρώτα δείγματα ότι θα υπάρχουν πολλές ομάδες μαζί που θα πάνε χέρι χέρι μέχρι το τέλος, δεν βλέπω κάποιο γκρουπ ομάδων που θα ξεχωρίσει και θα καπαρώσουν τις 2-3 πρώτες θέσεις όπως βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Σίγουρα το καλοκαίρι βλέποντας κινήσεις και σχεδιασμούς είχαμε βγάλει ήδη τελική βαθμολογία, Final Four και νικητή αλλά στο παρκέ άλλα φαίνονται και έχουμε ακόμα να δούμε πολλά.
Ο Ολυμπιακός για άλλη μια σεζόν παρόλο που όπως έγραψα παραπάνω είναι τρομερά γεμάτος, είχε πάλι προβλήματα με απουσίες παικτών που έτυχε να είναι και στην ίδια θέση άρα ακόμα χειρότερη περίπτωση.
Όπως είδα τα παιχνίδια σε Τουρκία και Γερμανία, θα μπορούσε να κάνει 2 νίκες. Στην έδρα της Φενέρ παρόλο τις απουσίες, γύρισε το παιχνίδι από εκεί που έχανε αλλά στο τέλος δεν μπόρεσε να τελειώσει αυτό το come back. Με την Εφές έγινε μεγάλο παιχνίδι και για εμένα είχε στο τέλος 3 ευκαιρίες να φτάσει και να περάσει μπροστά και έκανε απανωτά λάθη, ε κάποτε θα το πλήρωνε ειδικά σε αυτό το επίπεδο, σημειώνω και το λάθος του Φουρνιέ στο τέλος πέρα από τις 3 χαμένες επιθέσεις.
Με τη Μπάγερν πάνω κάτω το ίδιο έγινε, ενώ έδειξε στη 2η περίοδο ότι πάει για εύκολο βράδυ και απλά θα έπρεπε να συντηρήσει τη διαφορά ήρθαν τα πάνω κάτω και έδειξε ότι κατέρρευσε.
Κοινό των παιχνιδιών είναι η άμυνα που δεν υπάρχει στο 2ο ημίχρονο, που δέχεται 50 πόντους εύκολα, χωρίς αντίδραση, χωρίς αυτά τα ιστορικά come back που έκανε κατά το παρελθόν ακόμα και όταν έμενε πίσω αρκετούς πόντους.
Το τελευταίο σουτ
Παράλληλα βλέπω να υπάρχει και ένα αόρατο βάρος που για μένα κακώς υπάρχει, κάποιες τελευταίες φάσεις να τις παίρνει ο Σάσα ή κάποιες φορές ο Φουρνιέ. Προσωπικά θεωρώ λάθος τη λογική που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα ότι θες τον παίκτη για να παίρνει το τελευταίο σουτ.
Αυτό είναι απομεινάρι από την εποχή του Σπανούλη, αλλά ήταν ο Σπανούλης με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν πιστεύω ότι σε ένα σπορ παίρνεις παίκτη για το τελευταίο σουτ, αλλά κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να το παίρνει αυτός που νιώθει καλά, που είναι η μέρα του που λέμε.
Ούτε σημαίνει ότι κάποιος επειδή έχει μεγάλο συμβόλαιο θα πρέπει να παίρνει και όλα τα σουτ από παντού, σίγουρα ο κάθε παίκτης θέλει να παίρνει τέτοιες αποφάσεις γνωρίζοντας το βάρος που έχει αλλά ξέρουν ότι μπορείς να ξεχωρίσεις δίνοντας και μια ασίστ.
Πάντως με προβληματίζει αυτή η λογική πολλών που λένε ότι ο τάδε πρέπει να παίρνει τα τελευταία σουτ, τα σουτ της νίκης, δεν είναι έτσι τα σπορ, μπορεί τα στατιστικά να δείχνουν πράγματα όμως προσωπικά δίνω βάρος στο πως βρίσκεται ο παίκτης τη μέρα που θα παίξει.
Αυτό ισχύει και στα Final Four για αυτό και γίνονται εκπλήξεις. Επειδή την ημέρα του ημιτελικού και τελικού δεν ξέρεις πως θα βρεθεί ο καθένας και κάποιος που έκανε μια τρομερή σεζόν να τύχει το συγκεκριμένο βράδυ που κρίνει τίτλο να είναι το κακό του παιχνίδι.
Ο προπονητής και το αποτέλεσμα
Άρα πολλοί είπαν και συνεχίζουν να λένε ότι αυτά τα παιχνίδια, μαζί με το χθεσινό τα έχασε ο προπονητής, όμως εγώ θα γράψω ότι τα έχασαν όλοι, όπως γίνεται και στις νίκες.
Ο προπονητής σε κάθε παιχνίδι μπορεί να παρέμβει μέχρι ένα σημείο, στο ποιον θα έχει στο παιχνίδι και σε κάποια συστήματα που θα βγάλει διαβάζοντας και τον αντίπαλο, μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα μιλάνε οι πρωταγωνιστές που είναι οι παίκτες, αυτοί έχουν την τελική επιλογή στα χέρια τους και το μυαλό τους. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν πιστά ένα σύστημα και να βγει, αλλά και να έχουν προπονηθεί όπως πρέπει για να φτιάξουν τυχόν ατέλειες που μπορεί να έχουν στο παιχνίδι τους, στο σουτ τους.
Για παράδειγμα το να χάνει βολές κάποιο είναι καθαρά προσωπικό θέμα που μπορεί να φταίει από την κούραση της στιγμής, μέχρι το ότι δεν έχει προπονηθεί όσο πρέπει να διορθώσει αυτό το στατιστικό. Τι να κάνει ο προπονητής να μπει να τις εκτελέσει αυτός;
Η δουλειά του προπονητή είναι να μπορεί να λύνει θέματα των παικτών πρώτα στο μυαλό τους και μετά στο παιχνίδι τους, να χτίζει με το υλικό που έχει.
Το μπάσκετ δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο που εκεί αλλάζεις προπονητές μπορεί και 2-3 μέσα σε μια σεζόν, το μπάσκετ λειτουργεί αλλιώς και αλλαγή στη μέση της σεζόν πόσο μάλλον στις αρχές δεν γίνεται. Ευτυχώς έτσι λειτουργούν και οι Αγγελόπουλοι που δεν παίρνουν αποφάσεις διαβάζοντας social media από τους wannabe προέδρους και προπονητές των πλήκτρων.
Η δουλειά του κόσμου και το… ΣΕΦ
Όμως θα κλείσω με τον κόσμο που ώρες ώρες λέω δεν γίνεται να τα ζούμε αυτά, να ακούω αυτά και να βλέπω ότι βλέπω. Όλοι έχουν γίνει γνώστες των πάντων και όχι τίποτε άλλο, αλλά με την ευκολία των social media χτίζονται γκρουπ, κλίκες, καταστάσεις όπου επηρεάζουν σκέψεις, λογικές άλλων και αιωρούνται ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.
Το μοναδικό πράγματα που έχει να κάνει ο κόσμος είναι να γεμίζει το ΣΕΦ, πέρυσι χωρίς Σάσα και Φουρνιέ είχαμε το ένα sold out μετά το άλλο, φέτος δεν το βλέπω αυτό με όλη την υπέρβαση που έκαναν οι Αγγελόπουλοι, παρά βλέπω να πέφτουν στη λούμπα ότι θέλουμε το ΣΕΦ δικό μας.
Θα το ξαναγράψω, εννοείται και θέλουμε το ΣΕΦ δικό μας αλλά δεν είναι δουλειά δική μας για να γίνει αυτό. Αυτό το έχουν δουλέψει ήδη συστηματικά όταν όλοι αυτοί που το φωνάζουν σήμερα πετούσαν χαρταετό, ούτε με υπογραφές ούτε τίποτα, γιατί κανείς δεν είναι πίσω από τις πόρτες που γίνονται οι δουλειές γιατί εδώ μιλάμε για μπίζνες, μιλάμε για χρήματα, μιλάμε για πολλά πράγματα μαζί.
Σταματήστε τη σύγκριση με το τι κάνει ο βάζελος και ξεκολλάτε από τα παιχνίδια που παίζει ο Δ.Γ γιατί ξέρει ότι θα βρει απέναντι του πρόσφορο έδαφος για να ρίξει σπόρους διχόνοιας και πίεσης προς την ομάδα. Ακόμα και το ΟΑΚΑ από το 2019 έχει μπει συζήτηση για να το πάρει και το πήραν φέτος, όπου είχε πιο εύκολα και λυμένα θέματα σε σχέση με το ΣΕΦ που το είχαν βάλει και στο υπερταμείο.
Δηλαδή τι νομίζεται ότι οι Αγγελόπουλοι που είναι αυτοί που είναι με τόσες δουλειές και χρήμα να περνάει από τα χέρια τους δεν έχουν κάνει κινήσεις; ή θα πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να δίνουν λόγο για την κάθε κίνηση, μήπως να μας ενημέρωναν και από πριν για το Ελληνικό διαβατήριο του Γουόκαπ που μέσα σε ένα πρωινό το έμαθαν όλοι και κανείς δεν ήξερε;
Αυτή τη στιγμή και ενώ δεν έχει χαθεί εντελώς τίποτα, με ένα τρομερό ρόστερ και Οκτώβριο μήνα έχουμε μουρμούρες για το εάν κάνει η δεν κάνει ο Μπαρτζώκας ή ποιος παίζει ή δεν παίζει άμυνα ή εάν έπρεπε να κρατήσουμε Πετρούσεφ ή να πάρουμε και άλλον άσσο;
Η αλλαγή του Μπαρτζώκα στον πάγκο
Είπα θα το κλείσω και ακόμα γράφω αλλά τώρα μου σκάνε ένα ένα στο κεφάλι. Για Μπαρτζώκα και ότι μεταφέρει τα νεύρα του στην ομάδα. Όλοι ξέρουμε ποιος είναι και τι εστί Coach B ή Σκακιστής. Όπως ξέρουμε εμείς πως συμπεριφέρεται στο παιχνίδι το ίδιο γνωρίζουν και οι παίκτες, ειδικά δε αφού τόσα χρόνια είναι μαζί, δεν είναι κάτι καινούριο το να ζει τόσο έντονα τα παιχνίδια.
Όμως έχω παρατηρήσει στα τελευταία παιχνίδια ότι έχει αλλάξει, δεν είναι όπως πριν, δεν κάνει τόσες πολλές κινήσεις με τα χέρια, φωνές κτλ όπως έκανε την προηγούμενη σεζόν. Φέτος κάθεται ειδικά όταν έχει νεύρα και πολλές φορές όταν τον πιάνει η κάμερα (δεν το ξέρει) να θέλει να συγκρατήσει τις λέξεις και κινήσεις του. Εάν το παρατηρήσετε θα το διαπιστώσετε πιστεύω ότι φέτος τα κάνει σε λιγότερο βαθμό σε σχέση με πέρυσι.
Δεν ξέρω εάν αυτό έχει γίνει μετά από συζήτηση και προτροπή ή ο ίδιος βρήκε μια ισορροπία αλλά δεν μπορώ εγώ προσωπικά να ρίξω το λάθος ότι η συμπεριφορά του κάνει παίκτες να μην έχουν όρεξη; Δηλαδή ο συγχωρεμένος Ιωαννίδης τι έκανε, ο Ομπράντοβιτς τους διώχνει για αποδυτήρια εν μέσω αγώνα και από πίσω του έρχεται ο Σάρας.
Στο μπάσκετ υπάρχουν αυτά τα στυλ προπονητών και είναι πολλές φορές θέμα προσωπικό για το πως βγαίνει στον καθένα και άλλες φορές αντιγραφής και ξέρετε για ποιους λέω…
Μόνο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Στην τελική όμως παραμένουμε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και θα είμαστε εδώ μέχρι το τέλος της σεζόν στην ομάδα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο… α ναι μπορούμε να μην ρίχνουμε νερό στην προπαγάνδα των αντιπάλων που ξέρουν ότι θα βρουν συνεχιστές έτσι όπως έχει γίνει σήμερα η ζωή που ο καθένας διαβάζει μόνο τίτλους και ψάχνει αυτό που χτυπάει καλύτερα στο αυτί του θέλοντας κυρίως να αυτοεπιβεβαιωθεί.
Ζήτω ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
ΥΓ: Το ΣΕΦ είναι δικό μας… υπομονή…