Η κλασσική ήττα από την Εφές του Λάρκιν όμως…

Δεύτερη ήττα σερί στη Euroleague, αυτή τη φορά από την Εφές όπου την προηγούμενη σεζόν ίσως να ήταν και η πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Την προηγούμενη αγωνιστική στο Μόναχο ο Ολυμπιακός είχε απέναντι του τον Τρινκέρι που έχει εξελιχθεί σε κακό δαίμονα, αφού όποτε μας αντιμετωπίζει στην έδρα του κερδίζει. Χθες η Εφές είναι επίσης ένας από τους κακούς δαίμονες, που μπορεί να μην έχει το μέγεθος της Φενέρ αλλά έχει μεγάλη ιστορία με τον Ολυμπιακό.

Είναι και η ομάδα που έχει κάνει τη μεγαλύτερη νίκη στο ΣΕΦ, εκείνο το 59-110 το μακρινό 2004. Έχουν γενικά μεταξύ τους story, όταν ήταν αντιμέτωποι και σε playoffs για το Final Four.

Χθες ήταν και η επιστροφή του Λάρκιν για την Εφές, ενός παίκτη που είναι βαρόμετρο για την Τουρκική ομάδα και φάνηκε από το κακό ξεκίνημα που είχε χωρίς αυτόν.

Αυτή τη στιγμή η Εφές έχει σχεδόν ίδιο ρόστερ με προηγούμενη σεζόν όπου κράτησε τους παίκτες που την πήγαιναν τρένο. Απέναντι τους είχαν έναν καινούριο Ολυμπιακό που μπορεί να κρατάει κουραστικό για κάποιους, αλλά είναι η πραγματικότητα, ότι αυτή η ομάδα έχει ακόμα δουλειά να κάνει για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο.

Άλλες εποχές λοιπόν έτσι όπως πήγαινε το παιχνίδι και η Εφές ξέφευγε με διψήφια διαφορά, ο Ολυμπιακός θα είχε αφεθεί στη μοίρα του και ο αντίπαλος θα είχε εύκολο βράδυ.

Όχι όμως χθες και ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα. Αυτός ο Ολυμπιακός όπου σιγά σιγά ροκάνιζε τη διαφορά δείχνοντας με κάποια ξεσπάσματα διάθεση στην άμυνα, και έφτασε να την περάσει σε κάποια φάση.

Εάν δει κάποιος τα στατιστικά στο σκοράρισμα είναι πάνω κάτω τα ίδια ή πολύ κοντά. Η μεγάλη διαφορά είναι στα επιθετικά ριμπάουντ αλλά και στα κρίσιμα σουτ. Όταν λέω κρίσιμα εννοώ τα σουτ που όταν πλησιάζαμε το σκορ στο καλάθι, έσκαγε αυτός ο Λάρκιν και εκτελούσε από τα 8 μέτρα.

Η διαφορά έμεινε στους 5 πόντους και αυτό μου αφήνει προσωπικά ελπίδες για πολλά στο μέλλον. Η ομάδα θα βρει το ρυθμό της. Η άμυνα είναι θέμα διάθεσης και θέμα του coach για το πως θα τους βάλει στο παιχνίδι να παίξουν, να βγάλουν την ενέργεια που χρειάζεται και χθες ο Μακίσικ σε κάποιες στιγμές την έβγαλε.

Ο προβληματισμός μου είναι στο παιχνίδι που δεν βγαίνει στον Σλούκα, όπου ήρθε για να είναι το Α και το Ω του φετινού Ολυμπιακού. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει και να μην έχει κάνει αυτά που περιμένουμε και ξέρουμε ότι μπορεί αλλά σε διάρκεια, όχι σε 1-2 παιχνίδια μόνο.

Το ίδιο συμβαίνει και με Χάρισον – Έλις που είναι λίγο με σκαμπανεβάσματα στο παιχνίδι τους. Δεν φοβάμαι όμως διότι στον πάγκο έχουμε ένα γνώστη, που σίγουρα ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας, αφού ζει την ομάδα καθημερινά.

Ευτυχές γεγονός επίσης ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάποιο κρούσμα COVID όπως έχουν άλλες ομάδες που σε κάποιους αγώνες τους λείπουν παίκτες που είναι κομβικοί για το παιχνίδι τους.

Οι 3 σερί νίκες μας κρατάνε στη μέση της βαθμολογίας, μια βαθμολογία που εάν την έγραφε κάποιος πριν ξεκινήσει το τουρνουά θα γελούσαν και θα τον έλεγαν τρελό. Κι όμως την εποχή της πανδημίας όλα είναι ρευστά. Παίκτες που επέστρεψαν στα παρκέ μετά από μεγάλη αποχή, απουσίες, ταλαιπωρία στα ταξίδια.

Μπορεί για κάποιους να φανεί δικαιολογία, είναι όμως η πραγματικότητα και με αυτή θα πρέπει να πορευτούμε. Φέτος πρέπει να δούμε πιο ρεαλιστικά κάποια πράγματα. Εννοείται δεν παίρνω πίσω τίποτα από ότι έχω πει και η ομάδα θα είναι εύκολα στην 8άδα και τα playoffs.

Τουλάχιστον με αυτά που διαβάζω, έτσι όπως τα διαβάζω ακόμα και στις ήττες αυτό μου δείχνει και δεν πιστεύω να με διαψεύσει.