Εποχές Πόλης και Λονδίνου

Όπως έγραψα στο κείμενο μετά τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα ο αγώνας με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι ήταν must win για τη συνέχεια. Εάν έχανε η νίκη στην Καταλονία θα “έσβηνε” αφού ομάδες τέτοιου επιπέδου ναι μεν επικίνδυνες ναι δε πρέπει να τις κερδίζεις.

Επίσης τα τελευταία χρόνια τα παιχνίδια στη Σερβία ήταν δραματικά με νίκες στα τελευταία σουτ και το σκορ να είναι κλειστό.

Έτσι έγινε και χθες από την 3η περίοδο μέχρι το τέλος, γιατί στο ξεκίνημα δεν πήγε τίποτα σωστά. Ο Ερυθρός Αστέρας μπήκε με φόρα και με απίστευτη ευστοχία στο τρίποντο ενώ η άμυνα μας ήταν Ελβετικό τυρί. Οι 30 πόντοι που δεχτήκαμε σε 10 λεπτά τα λένε όλα.

Στο δεύτερο δεκάλεπτο ξυπνήσαμε με σκοπό να μειωθεί όσο γίνεται η διαφορά των 14 πόντων για να κλείσει το ημίχρονο, περιμένοντας όπως φαίνεται σε προηγούμενους αγώνες την “καλή” μας περίοδο που είναι η 3η.

Από τους 30 πόντους που δεχτήκαμε στο πρώτο δεκάλεπτο πέσαμε στους μισούς και το 15-21 ήταν η αρχή για την ανατροπή.

Και στο προηγούμενο κείμενο μετά τη Μπαρτσελόνα το έγραψα θα το γράψω και σήμερα. Αυτό το παιχνίδι, αυτές οι ανατροπές από το -16 είναι εικόνες που τις ζήσαμε την περίοδο του Back2Back σε Πόλη και Λονδίνο.

Ο κορμός είναι ο ίδιος, Σπανούλης, Σλούκας, Παπανικολάου, Πρίντεζης οι πυλώνες του κορμού δεν έχουν ξεχάσει τι έχουν κάνει. Το μπάσκετ είναι σαν το ποδήλατο, το έχεις μάθει, ξέρεις τι έχεις κάνει, οπότε μπορείς να τα ξανακάνεις. Τι και αν τα χρόνια έχουν περάσει, τι κι αν έχουν σηκώσει τίτλους, όταν βλέπεις στα πρόσωπα τους το πάθος και την ενέργεια που βγάζουν είσαι σίγουρος ότι αυτή η ομάδα θα φτάσει ψηλά.

Μπορεί να υπολείπονται σε ταχύτητα από άλλους παίκτες του τουρνουά αλλά το πάθος που έχει αυτή η παρέα νομίζω δεν το έχει καμία άλλη ομάδα. Έχει μεγάλη διαφορά διότι οι παραπάνω παίκτες δεν είναι μισθοφόροι όπως είναι άλλοι σε άλλες ομάδες και θα παίξουν, θα χαρούν πρώτα για τη πάρτη τους και τα στατιστικά τους και μετά για την ομάδα.

Το βλέπεις στον πάγκο μετά από εύστοχα σουτ ή μεγάλες φάσεις ότι είναι μια οικογένεια, ξέρουν που είναι, νιώθουν άνετα, αφού οι Αγγελόπουλοι έχουν φροντίσει να παρέχουν τα πάντα για να είναι η ομάδα όπως πρέπει. Οπότε παίζουν και πιο ελεύθερα ξέροντας επίσης ότι δεν έχουν έρθει σε ομάδα που απλά συμμετέχει στη Euroleague αλλά είναι μια ομάδα που έχει γράψει τη δική της ιστορία στο τουρνουά. Μια ομάδα όπου έχει φτιάξει καριέρες και καριέρες αλλά έχει αλλάξει και το μπάσκετ που ξέραμε με τις “λογικές” που έφεραν Ίβκοβιτς, Μπαρτζώκας και Σφαιρόπουλος. Παράδειγμα; Οι “κοντοί” ψηλοί, ο Ολυμπιακός το τόλμησε και με αυτό σήκωσε τίτλους, αυτό αντιγράφουν και άλλες ομάδες.

Η ανατροπή του σκορ σιγά σιγά και η άμυνα όπου πάλι τσάκιζε όπως έκανε στη Βαρκελώνη, είναι σήμα κατατεθέν αυτής της ομάδας όπου είναι η επιτομή της άμυνας για χρόνια εκτός την περίοδο Μπλατ.

Αν και ο Ερ. Αστέρας πάλι έβρισκε μακρινά σουτ η εμπειρία και ποιότητα παικτών μίλησε, να μην χαθεί αυτή η διαφορά και στο τέλος να επικρατήσουμε στο Βελιγράδι.

Κάναμε μια νίκη έχοντας 20 λάθη και ο αντίπαλος 8! Έχοντας 6 επιθετικά ριμπάουντ και ο αντίπαλος τα διπλάσια, αλλά η άμυνα που παίξαμε τους έριξε τα πολύ καλά ποσοστά από τα 6.75 και εμείς είχαμε σε καλή μέρα αρκετούς. Το 52.2% στο τρίποντο λέει πολλά, γιατί τα πιο πολλά μπήκαν σε στιγμές που έδωσαν την ώθηση για την ανατροπή ή ψαλίδισαν διαφορές, ενώ αρκετά ήταν και δύσκολα σουτ.

Ο Ερυθρός Αστέρας δεν είναι ομάδα για 8άδα, αλλά έχει κάνει και θα κάνει ζημιές. Πήγε η Μπασκόνια εκεί και έφυγε με 17 πόντους στο κεφάλι, πήγε η ΤΣΣΚΑ και έχασε, πήγε ο Ερ. Αστέρας στην Αρμάνι και την κέρδισε στο Μιλάνο, είναι ομάδα που θα κάνει ζημιές. Ομάδες που έχουν ίδιους στόχους με εμάς εάν δεν προσέξουν θα την πατήσουν, για αυτό έγραφα ότι ήταν must win η νίκη εκεί μέσα.

Σε μια διαβολοεβδομάδα που έγινε με τον εξ αναβολής αγώνα με Μπάρτσα ο Ολυμπιακός έκανε το 2 στα 2, όπως παλιά που τα είχε ψωμοτύρι αυτά.

Σειρά έχει η Βαλένθια που είναι στο 8-5 (εμείς στο 7-5) στο ΣΕΦ. Επίσης must win αγώνας αφού είναι ομάδα με ακριβώς ίδιους στόχους στην έδρα μας. Την κερδίζεις, εάν γίνεται με διαφορά και την έχεις από κάτω. Καπάκια έρχεται και η Ρεάλ, όπου εκεί εάν κερδίσουμε θα είναι το απόλυτο σερί, εάν χάσουμε ΟΚ η Ρεάλ είναι που θα κάνει νίκες και σε άλλους αντιπάλους σαν εμάς.

Λίγο μπακαλίστικα τα γράφω αλλά πάνω κάτω η λογική των αγώνων έτσι πάει, βλέπεις ποια ομάδα κερδίζεις, τι έχει κάνει με άλλους αντιπάλους και σιγά σιγά φτιάχνει ένα παζλ για τον δεύτερο γύρο όπου εκεί κυνηγάς διπλασιασμό νικών με την κάθε ομάδα που κέρδισες στον πρώτο γύρο.

Δεν ξέρω εάν το καταλάβατε έτσι όπως το γράφω, αλλά νομίζω πάνω κάτω το έχετε πιάσει το νόημα.

Σε ένα πρωτάθλημα με εντός και εκτός αγώνες, αλλά όχι με στάνταρ πρόγραμμα (ίδια σειρά αγώνων στο δεύτερο γύρο), είναι και λίγο μαθηματικά το τι κάνεις στον αγώνα και με ποιόν αντίπαλο. Ναι μεν λέμε ότι πάμε για να τους κερδίσουμε όλους, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, αλλά αυτοί που το δουλεύουν ξέρουν από τώρα το όριο νικών για τους 8 και σύμφωνα με το πρόγραμμα έχουν ήδη υπολογίσει νίκες και ήττες. Οπότε εκεί που έχεις δώσει πιθανότητες για ήττα εάν κάνεις νίκη είναι σαν το εκτός έδρας γκολ στο ποδόσφαιρο που λέμε.

Για τον Μύθο7 τι να γράψω. Είναι το πρόσωπο της Euroleague, ένα τοτέμ του Ευρωπαϊκού και όχι μόνο μπάσκετ όπου έχει όλο το πακέτο. Ξεκίνησε από τα χαμηλά με ένα σκοπό, να παίζει μπάσκετ και να φτάσει ψηλά. Το τόλμησε και το πέτυχε. Ξέρετε αρκετοί έχουν ταλέντο σε κάτι, λίγοι το δουλεύουν όταν πρέπει (μικρή ηλικία), ακόμα λιγότεροι συνεχίζουν να το δουλεύουν (μεγαλύτερη ηλικία).

Δυστυχώς στις μέρες μας νέοι αθλητές με ταλέντο χάνονται γιατί είναι τεμπέληδες. Κάνουν συμβόλαιο, από το πουθενά τους έρχονται λεφτά και αράζουν σου λέει τελείωσα, έχω ταλέντο θα παίζω μια ζωή έτσι.

Εννοείται και δεν είναι έτσι, γιατί όταν έχεις ταλέντο πρέπει να το καλλιεργείς, όπως και στη ζωή μέχρι να φύγουμε από τον κόσμο μαθαίνουμε και πρέπει να μαθαίνουμε, όπως η γνώση δεν σταματάει ποτέ, έτσι και το να δουλέψεις πάνω σε κάτι που αγαπάς δεν σταματάει ποτέ.

Ξέρω ανθρώπους που είναι πετυχημένοι στις δουλειές τους, έχουν μια καλή θέση, καλό εισόδημα, πτυχία και ακόμα στα 50 τους μαθαίνουν. Παρακολουθούν σεμινάρια, ψάχνουν, διαβάζουν, δεν σταματάει ποτέ αυτό.

Το θέμα δεν είναι να κάνεις μια επιτυχία, ένα συμβόλαιο, να έχεις μια θέση. Αυτό είναι το εύκολο αφού μπορεί κάποιες ελάχιστες φορές να είσαι και τυχερός για να το πετύχεις, αυτό που λέμε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Το δύσκολο είναι η διάρκεια, το να παραμείνεις στην κορυφή είναι απίστευτα πιο δύσκολο από το να τη φτάσεις.

Το ποιο απλό που το έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι μας. Ξεκινάς μια δίαιτα, χάνεις 10-20 κιλά μετά από ζόρι, έχοντας αλλάξει διατροφικές συνήθειες και κάνοντας γυμναστική. Χάνεις τα κιλά, νιώθεις καλύτερα, άλλος άνθρωπος το πέτυχες. Εκεί ξεκινάνε τα δύσκολα το πως να τα διατηρήσεις, γιατί αυτή η αλλαγή που έκανες πρέπει να γίνει τρόπος ζωής από εδώ και πέρα.

Τρόπος ζωής είναι και για τον Βασίλη Σπανούλη το μπάσκετ. Ξυπνάει και κοιμάται μόνο με το μπάσκετ στο μυαλό του, τι έκανε στραβά σε ένα παιχνίδι, τι πρέπει να δουλέψει για να γίνει καλύτερος στο επόμενο. Και όταν θα έρθουν τα δύσκολα με ένα τραυματισμό ή κακή φόρμα, να μην το παρατήσει απλά να προσπαθήσει ακόμα πιο πολύ να γίνει καλύτερος.

Πρότυπο και εκτός γηπέδων ως οικογενειάρχης. Σημαντικό ρόλο παίζει και η ζωή του κάθε αθλητή εκτός παρκέ, για να παραμείνει σε μια ισορροπία. Γυρνάει από την προπόνηση πάει σπίτι, περνάει ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια του.

Σίγουρα δεν είναι το άτομο που θα ήθελες να βγεις έξω για να τα “σπάσετε” που λέμε, αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Αυτό που τον νοιάζει είναι να πετύχει τους στόχους που έχει βάλει, έχει πετύχει πολλούς μένουν ίσως ελάχιστοι που μόνο αυτός ξέρει, και δεν εννοώ κάποιο ρεκόρ.

Ο Σπανούλης είναι ο αθλητής που πρέπει όταν σταματήσει την καριέρα του η ζωή του να γίνει ντοκιμαντέρ και να τη δουν όσοι πιτσιρικάδες έχουν στόχους. Δεν είναι απαραίτητο μόνο για αθλητές αλλά σε όλα τα επαγγέλματα της ζωής η λογική είναι ίδια.

Όλοι γνωρίζουν ότι με προσπάθεια, επιμονή και υπομονή θα έρθουν τα αποτελέσματα, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που θα τολμήσουν να κάνουν το πρώτο βήμα. Μπορεί να μην έχουμε όλοι το ίδιο ταλέντο σε κάτι που βλέπουμε, σίγουρα όμως έχουμε ταλέντο σε κάτι. Αυτό το κάτι πρέπει να βρει ο καθένας και να δουλέψει, να τολμήσει και να γίνει ο καλύτερος για να διαφέρει από τους άλλους που απλά κάνουν μια δουλειά.

Μόνο έτσι ξεχωρίζεις και όταν κάνεις αυτό που αγαπάς τότε δεν είναι δουλειά. Είναι ένα χόμπι όπου επειδή είσαι καλός μπορεί και σου πληρώνει τους λογαριασμούς.

Αυτός είναι ο Σπανούλης, αυτό που αγαπάει και λατρεύει τον ζει και ξεχωρίζει ως τον καλύτερο επειδή ακόμα στα 38 του προπονείται με το ίδιο πάθος και ένταση. Δεν είναι αγγαρεία η προπόνηση για εκείνον όπως είναι για άλλους, είναι ο δρόμος απλά για να γίνει ακόμα πιο καλός και να συντηρήσει τον μύθο γύρω του.

ΥΓ1: Μια χαρά έχουν κάτσει οι διπλοί αγώνες στον Ολυμπιακό. Από το φιλικό με Κολοσσό, ο εξ αναβολής με Μπαρτσελόνα και η διαβολοεβδομάδα που έρχεται, είναι τρεις δυάδες αγώνων όπου θα δώσει καλό ρυθμό στην ομάδα για να ρολάρει. Ευτυχώς και μακάρι να συνεχιστεί έτσι να μην έχουμε απουσίες για να γίνει η δουλειά όπως θέλει ο προπονητής.

ΥΓ2: Λευκή πετσέτα είναι να πληρώνουν τσάρτερ οι πρόεδροι για να έχει η ομάδα 1 ημέρα παραπάνω ξεκούραση ενώ άλλοι να πηγαίνουν από χώρα σε χώρα με ωτοστόπ. Κι ομώς… το τι έχουν ακούσει τα αδέρφια…

ΥΓ3: Το 2020 να τελειώσει όπως πρέπει, να βγει επιτέλους το εμβόλιο να κατεβάσω ένα λίτρο για να ανοίξουν επιτέλους τα γήπεδα! Αυτή την ομάδα που φέτος θα γράψει ιστορία πρέπει να την δούμε από κοντά να φωνάζουμε για αυτούς! Γίνεται μεγάλη δουλειά και θα το δείτε την Άνοιξη