Μας πήρε ο ποταμός…

Οι δύσκολοι καιροί δημιουργούν δυνατούς ανθρώπους

Οι δυνατοί άνθρωποι δημιουργούν καλές εποχές

Οι καλές εποχές δημιουργούν αδύναμους ανθρώπους

Οι αδύναμοι άνθρωποι δημιουργούν δύσκολους καιρούς

Δίνουμε δικαιώματα ΑΔΕΡΦΙΑ και χαλάμε μόνοι μας τα όσα πανέμορφα έχτισε ο Ολυμπιακός και όσα ονειρεύεται να χτίσει στο μέλλον.

Δανείστηκα την εισαγωγική μου φράση από τον Αμερικάνο συγγραφέα Μάικλ Χοπφ. Χωρίς να ξέρω τι σκεφτόταν όταν μας τη σέρβιρε και θεωρώντας ότι ταιριάζει άψογα στην ΚΑΕ Ολυμπιακός. Μια ομάδα που από το Παπαστράτειο κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης και να γίνει σημείο αναφοράς όχι μόνο για τα κατορθώματά της μέσα στο γήπεδο, αλλά και για τα μαθήματα ζωής που παρέδιδε στο μπασκετικό κοινό στις ευρωπαϊκές της βραδιές.

Την δεκαετία που μας πέρασε, ο τρόπος που ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε στα παρκέ τους αντιπάλους του μας έκανε να φουσκώνουμε τα στήθη μας από περηφάνια. Η νοοτροπία του «αρνούμαι να χάσω κι αν το κάνω θα παλεύω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο» ήταν το καλύτερο γιατρικό για τους οπαδούς των Πειραιωτών, οι οποίοι στα χρόνια της οικονομικής κρίσης βίωναν ένα μπουκέτο εκρηκτικών συναισθημάτων εξαιτίας αυτής της ομάδας. Προσωπικά έχω δει πολλούς φίλους μου να τελειώνει ένα ματς και να με αγκαλιάζουν δακρυσμένοι από χαρά, λέγοντας μου «φίλε στο επόμενο εντός έδρας πρέπει να αφήσουμε τα λαρύγγια μας κάτω για αυτούς».

Ήταν ένα κράμα άξιας διοίκησης, νοοτροπίας πολεμιστών που ένιωθαν ότι η αγάπη τους για αυτό που κάνουν και η πίστη τους στο πρότζεκτ, θα τους δικαιώσει. Όπως και έγινε…

Δε θέλω να το κάνω και πολύ μελό γιατί η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση είναι άκρως προβληματική πλέον και δε σηκώνει δάκρυα, αλλά γενναίες αποφάσεις. Λίγα χρόνια μετά τον τελευταίο της ευρωπαϊκό τελικό, η ομάδα είναι εντελώς αγνώριστη. Η νοοτροπία του πρόσφατου παρελθόντος μας έχει χαιρετήσει για τα καλά, ενώ πλέον νομοτελειακά η κάθε σεζόν ξεκινάει με χαμόγελα και αισιοδοξία και τρεις μήνες μετά, σε πιάνει η καρδιά σου όταν μπαίνεις να διαβάσεις το τι γράφεται στα social media μετά τους αγώνες.

Οι ευθύνες βαραίνουν πολλούς και νομίζω ότι πρέπει πλέον να σταματήσουμε όλοι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εννοείται ότι τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν από τη διοίκηση. Ότι και να συμβαίνει σε έναν τέτοιο οργανισμό, αυτός που είναι στο κεφάλι έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Δεν είμαι από αυτούς που απαιτούν να βγουν και να μιλήσουν και να μας εξηγήσουν τι σκέφτονταν τον Σεπτέμβριο και τι τώρα. Ξέρω σίγουρα ότι η σεζόν θεωρήθηκε μεταβατική και ο στόχος ήταν το top-8. Αυτό όπως φαίνεται όχι απλά χαιρετάει, αλλά φτάσαμε στο σημείο να ευχαριστούμε το Θεό που υπάρχει η Χίμκι των πολλών εκατομμυρίων, οπότε έχουμε χειρότερο παράδειγμα ομάδας στη λίγκα. Προσωπικά δεν είμαι υπερήφανος για αυτό. Δεν ήταν αυτό το σενάριο που είχα στο μυαλό μου όταν η Ευρωλίγκα έκανε τη φετινή της εκκίνηση.

Ωστόσο, πρέπει να πάρουν γενναίες αποφάσεις πλέον και να βρουν τι φταίει όχι μόνο φέτος, αλλά και τις προηγούμενες σεζόν που η ομάδα έδειχνε αποδεκατισμένη από ένα σημείο και έπειτα.

Στους δύσκολους καιρούς, όταν μπήκαν στην ΚΑΕ μαζί με τον Κόκκαλη, έδειξαν ότι ήταν δυνατοί. Έφεραν στην Ελλάδα παιχταράδες όπως ο Κλέιζα, ο Τσίλντρες, ο Παπαλουκάς, ο Τεόντοσιτς., Όταν ήρθε και ο Σπανούλης, δημιουργήθηκαν οι καλές εποχές. Ο Ολυμπιακός έγινε παράδειγμα προς μίμηση για πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που ξόδευαν τα εκατομμύρια σαν να ήταν λεπτά, όμως έβλεπαν τους Πειραιώτες να παίρνουν τις προκρίσεις και τα κύπελλα.

Πλέον αυτό δε συμβαίνει. Ο Σπανούλης έχει μεγαλώσει όπως και ο Πρίντεζης και δεν μπορούν να παίζουν σε ματς τέτοιας έντασης για πολλή ώρα. Η έλευση του Σλούκα ήταν ένα σημάδι ότι ο Ολυμπιακός έχει διάθεση να χτίσει για το μέλλον. Ωστόσο το παρόν θυμίζει τις καταστροφικές σεζόν του Μπλάτ και του Κεμζούρα. Ο Έλληνας γκάρντ είναι απελπιστικά μόνος του αφού πολλές επιλογές του κόουτς δεν έχουν προσφέρει τα αναμενόμενα.

Εδώ λοιπόν περνάμε στο θέμα του προπονητή. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ακούει πολλά τις τελευταίες ημέρες. Όσοι τον Σεπτέμβριο έλεγαν «ευτυχώς που έχουμε αυτόν και κόβει το μάτι τους στους Αμερικάνους», πλέον τον ξεφωνίζουν. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη διοίκηση, ο προπονητής έχει το δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

Οι επιλογές του κόουτς δεν τον δικαίωσαν. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Ο Μάρτιν έχει δείξει ότι είναι ένας παίκτης που θα κάνει καριέρα στην Euroleague, όμως από εκεί και έπειτα το χάος. Ο Χάρισον δεν έχει μπορέσει να προσαρμοστεί στο ρόλο του σκόρερ μιας ομάδας με τέτοιες βλέψεις, ο Λιβιό είναι φιλότιμος αλλά δεν τρομάζει τους αντιπάλους ούτε στην άμυνα ούτε στην επίθεση, ο Τζένγκινς είναι τοπ στην άμυνα, όμως στο οργανωτικό κομμάτι είναι πολύ υποτονικός, ο Έλις που πέρυσι έπαιζε αξιοπρεπέστατο μπάσκετ, φέτος δείχνει αρκετά φοβισμένος για αυτό το επίπεδο.

Με αυτά τα δεδομένα ο Μπαρτζώκας κάτι δεν έχει κάνει καλά. Είτε δεν είχε σωστή κρίση όταν τους επέλεγε, είτε δεν έχει καταφέρει να πάρει από τους παίκτες του αυτό που τους ζητάει. Σίγουρα πάντως πρέπει να κάτσει και να βρει τι έχει γίνει λάθος, αφού οι ικανότητές του στην προπονητική είναι δεδομένες, όπως και η αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Θα είναι κρίμα στη δεύτερη του θητεία να μην μπορέσει να παρουσιάσει το μπάσκετ που θέλει να παίξει η αγαπημένη του ομάδα.

Έχω παρατηρήσει ότι τελευταία ολοένα και περισσότεροι φίλοι της ομάδας τσακώνονται για τον Σπανούλη. Φταίει ο Σπανούλης για αυτό, δε φταίει για εκείνο. Ο Ολυμπιακός έχει στο ρόστερ του τον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της ομάδας την προηγούμενη δεκαετία και παράλληλα έβαλε το όνομα του σε όλους τους χρυσούς πίνακες της διοργάνωσης. Ο Μπίλις είναι μυθική μορφή για την Euroleague, κάτι που πολλοί θα συνειδητοποιήσετε όταν τελειώσει την καριέρα του και βαρεθείτε να βλέπετε τα αφιερώματα που θα του κάνουν τα ξένα πρακτορεία.

Το γεγονός ότι είναι και αρχηγός του Ολυμπιακού, του δίνει τεράστια ευθύνη. Θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος που φροντίζει να μεταφέρει στους νέους παίκτες της ομάδας λίγο από το μεγαλείο των προηγούμενων χρόνων. Και για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι δεν το προσπαθεί, αλλά ότι δεν το πετυχαίνει. Αν το κατάφερνε, η νοοτροπία μας θα ήταν άλλη. Τα χρόνια περνάνε και οι αντοχές είναι φυσιολογικό ότι θα πέφτουν. Εκείνο που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός από το «7» του, ήταν η πνευματική του δύναμη και όπως φαίνεται κι αυτή δεν είναι στα επίπεδα του παρελθόντος.

Δεν έχω την απαίτηση από τους προέδρους να βγουν και να μιλήσουν. Ούτε από τον Μπαρτζώκα να βγάλει στον τάκο τον εαυτό του ή όποιον θεωρεί υπεύθυνο. Δεν περιμένω να πάρει καμία ευθύνη ο Σπανούλης. Σκέφτομαι όμως πόσο ωραία θα ήταν να μαθαίναμε ότι αυτές οι τρεις πλευρές θα βρίσκονταν και θα συζητούσαν για το καλό της ομάδας. Ότι θα προσπαθούσαν από κοινού να δουν τι φταίει και να πάρουν αποφάσεις. Αυτές, θα πρέπει να αφορούν το καλό του συλλόγου και μόνο.

Οι δύσκολοι καιροί δημιούργησαν τον δυνατό Ολυμπιακό που το 2013 έγινε η τρίτη ομάδα στην ιστορία της Ευρώπης έκανε το back 2 back. Για να γίνει δυνατή η ομάδα, είχε από πίσω της δυνατούς άνδρες. Ήταν οι ίδιοι που είναι και τώρα.

Αυτό το κράμα δημιούργησε τις καλές εποχές. Όμως αυτές πέρασαν και ήδη διανύουμε ξανά δύσκολες εποχές. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μετρηθούν όλοι. Και αν κάποιος κριθεί αδύναμος, να κερδίσει με τη φυγή του το χειροκρότημα και τον απόλυτο σεβασμό του κόσμου. Όποιος και να είναι αυτός.

Στην τελική αυτό που πρέπει να τους ενδιαφέρει όλους, είναι ο Ολυμπιακός. Και πρέπει αυτή η ομάδα να επιστρέψει στην ελίτ της Ευρώπης. Αυτό το κέρδισε με το σπαθί της. Είναι κρίμα να παραδώσει έτσι απλά τα όπλα…